Op tien januari verliet ik gepakt en gezakt het tropische Piura om met een bang hartje een stap in het onbekende te zetten. Gelukkig vertok ik niet alleen op avontuur... In Chiclayo, een kuststad op enkele honderden kilometers ten zuiden van mijn stad Piura stond één van mijn fantastische reisgezellen, Charlotte me op te wachten om diezelfde avond nog te vertrekken naar Lima. Daar kwamen we twaalf uur later aan, al bij de eerste zonnestralen, helemaal klaar om de Peruviaanse hoofdstad te verkennen. Nu ja, helemaal klaar in de zin van dol enthousiast maar niet goed wetend welke bussen te nemen of welke bezienswaardigheden te bezoeken en bovendien met een vrouwelijk oriëntatiegevoel. Toch zijn we er in geslaagd om -volgens onze bescheiden mening- de mooiste stukken van Lima City te zien. Onze eerste stop was Dunkin' Donuts, onze tweede Starbucks en ook aan de Mc Donalds konden we niet weerstaan. De splinternieuwe vestiging van Zara zou, tot onze grote spijt, pas een week later opengaan... dus bye bye shoppen! Misschien maar best want, onder het motto "beter laat dan nooit" begonnen we ons te realizeren dat het misschien wenselijk zou zijn om wat cultuur te gaan opsnuiven in plaats van alle Amerikaanse ketens af te schuimen. Ons eerste plan was een bezoekje te brengen aan Miraflores, het walhallah van de gastronomie, met een overaanbod aan gezellige restaurantjes en bijgevolg dus ook de wijk waar het zowat vergeven is van de toeristen. Heel veel cultuur viel hier echter niet te rapen, dus besloten we dan maar om even van de Peruviaanse kust te gaan genieten en wandelden we zeewaarts. Daar waanden we ons een beetje in het mooie Barcelona. Niet alleen omdat Lima net zoals Barcelona aan zee is gelegen, maar vooral omdat het leek alsof de geest van Gaudi hier ook nog ergens ronddwaalde...In "Parque de Amor" glansden de miljoenen mozaïektegeltjes in de zon en konden we heerlijk genieten van het zeezicht. Een prachtig decor dat ons uitnodigde voor een leuke fotosessie en enkele schitterende plaatjes opleverde. "Misschien moeten we in het centrum zijn voor de culturele attracties?" bedachten we vervolgens en zakten af naar de Plaza Mayor. Helaas, pindakaas, behalve enkele gesloten kerken (omdat we door de drukke avondspits enorm veel vertraging opgelopen hadden) hebben we in het centrum niet echt iets spectaculairs kunnen ontdekken qua cultuur. Tenzij dat je de stelling voor Dakar een culturele attraktie vindt...? Gelukkig hadden we de avond een beetje beter gepland en kwamen we perfect op tijd aan om te genieten van het water- en lichtspectakel in "el parque de las aguas". Onze eerste geslaagde dag in Lima sloten we met pijnlijke voeten maar ook met een voldaan gevoel af in een sushirestaurant met een Belgisch biertje. Evenmin een Peruviaanse cultuurtopper maar wel weer lekker! Ondanks haar kwalijke reputatie van vuile, mistige stad en ondanks onze zwakke reisplanning heeft de hoofdstad ons absoluut kunnen bekoren !
De volgende dag vertrokken Charlotte en ik samen met Lieselotte en Nolwenn, onze andere reisgenoten naar de volgende reisbestemming: "de oase van Huacachina". Na een korte nacht trokken we de volgende morgen voor dag en dauw de Peruviaanse woestijn in om te supporteren voor onze Belgische trots, Koen Wauters opdat hij zijn beste beentje ( of in zijn geval wieltje) zou voorzetten in de rally van Dakar. In de namiddag volgde er nog een ritje met de sandbuggy en gingen we sandboarden op de angstaanjagend hoge zandduinen.
Diezelfde avond vertrokken we in een nachtbus naar Arequipa, waar we bij aankomst, na anderhalf uur verloren-lopen, eindelijk ons hostel vonden. ’s Avonds werd de bar van onze verblijfplaats goed ingewijd waardoor onze tweede dag in Arequipa zwaar in het honderd liep... oops J. Een tweedaagse tour naar de Colcacanyon, de diepste canyon ter wereld, zat er dus niet meer in. We besloten dan maar om de rest van onze dagen in Arequipa te vullen met sightseeing en souvenirs shoppen.
Onze volgende bestemming was Puno, dat volgens mij officeel tot de lelijkste en koudste stad van Peru mag bekroond worden . Dag twee in dit "lelijke eendje"van Peru vertrokken we in de vroege morgen naar het Titicacameer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld, voor een tweedaagse boottocht. In tegenstelling tot de stad zelf waren het meer en de eilanden één van de mooiste bezienswaardigheden die ik ooit heb gezien. Eerst hielden we halt aan de bekende, maar jammer genoeg ook uiterst toeristische "Islas de Uros". Je zag duidelijk dat het leven op deze eilanden allemaal opgezet spel was, dus dat maakte het voor mij toch wel wat minder geslaagd. Stop twee was "Isla Taquile", dat wél heel traditioneel was, dit ten koste van alle vorm van comfort: geen lopend water, geen verwarming (notabene bij vriestemperaturen...) en een "keukentje" bestaande uit een gat in de grond met takken in. Na een ijskoude nacht zetten we koers richting "Isla Amantani" waar we het traditionele feest van de verering van "Pacha Mama en Pacha Tata" konden meemaken. Dit feest vindt maar één keer per jaar plaats, toevallig net wanneer wij ter plaatse waren en is dus wel een culturele belevenis van formaat. Dit kwam ons heel goed uit want we hadden nog wel wat goed te maken op dat vlak (remember onze fails in Lima en Arequipa...).
Als laatste was Cuzco aan de beurt, alias de "navel" van het vroegere Incarijk, waar we een vierdaagse trektocht naar Machu Pichu gewandeld, gefietst en geraft hebben. Alhoewel deze tocht massa's energie van ons lichaam opslorpte, was het voor mij persoonlijk veruit de meest avontuurlijke onderneming ever die ik voor geen geld ter wereld had willen missen. Dag één van de incatrail bestond uit een mountainbike-tocht die startte op een hoogte van vierduizend vierhonderd meter tussen de wolken. Eventjes voelde ik me weer in België want toen we aan onze fietstocht begonnen (allemaal met veel te weinig kleren) was het net alsof ik in putje winter zonder warme jas en sjaal naar school fietste. Eenmaal "beneden", weliswaar nog op een hoogte van maar liefst 2400 meter, steeg het kwik tot een aangename vijentwintig graden. De namiddag bestond uit een rafttocht op de "Heilige Rivier" waar we konden genieten van de prachtige natuur. Op dag twee hebben we een slordige tweeëntwintig kilometer gewandeld, wat op zo’n hoogte en in zo’n hitte toch wel wat moeite kostte. Gelukkig konden we bij aankomst zalig relaxen in de baños thermales. Deze warmwaterbronnen worden alom geprezen om hun heilzame werking en legden vooral onze pijnlijke voetjes in de watten. De derde dag als ‘Inkapadvinder’ begon met zes ziplines waardoor we onze wandelroute van de vorige dag uit de lucht konden zien en werd opgevolgd door een wandeltocht die ons naar "Aguas Calientes" bracht, het dorpje vlak voor Machu Picchu. Dag vier begon al om vier uur ’s morgens met een uitputtende "trappentocht" recht naar boven. Eenmaal de 1989 treden getrotseerd te hebben werden we, jammer genoeg wel in de regen, beloond met het fenomenale uitzicht van de oude Incastad Machu Picchu. Tegen de avond keerden we per trein terug naar Cuzco en werden we nogmaals van onze sokken geblazen door de overweldigende natuur. In Cuzco verbleven we nog een volle week om de stad zelf en vooral ook het nachtleven eens goed te kunnen verkennen. Ik geef toe, dit klinkt niet echt cultureel hoogstaand maar het telde echt wel dubbel en dik als een culturele ervaring erbij ! Aan feestjes hebben we in elk geval geen tekort gehad aangezien we in een partyhostel vol buitenlandse backpackers verbleven. En geloof me, als geen ander weten backpackers hoe ze ambiance in de keet moeten brengen. Tussen al het gefeest door hebben we toch ook nog een paar andere Incaruïnes bezocht zoals Pisac en Moray en.... Tadaaaa...ben ik gaan bungeejumpen!!! Ondanks de angst om honderdtweeëntwintig meter (derde hoogste ter wereld en hoogste van Zuid-Amerika !) naar beneden te springen en vier dagen nekpijn absoluut de moeite waard en een enorme boost voor mijzelf. Want wát was ik fier op mezelf ! Dus jumpen maar !
Eénmaal terug thuis kwamen mijn liefste gastouders met het geweldige nieuws dat ze toch niet naar Lima verhuisden en dat we de volgende dag voor twee weken met zijn allen naar Huaraz zouden vertrekken. Omdat ik al had opgevangen dat de bergachtige streek van Huaraz het mecca is van allerhande outdoor-activiteiten wreef ik tevreden in mijn handjes. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat er van hiken, klimmen of wat dan ook niet veel in huis zou komen. Mijn gastopa, die al een hele tijd erg ziek was werd deze week namelijk doodziek en zijn toestand ging zienderogen achteruit. Mijn familie wilde uiteraard zo veel mogelijk bij hem waken en hierdoor hebben we nauwelijks van al het moois kunnen genieten wat de "Cordillera" te bieden heeft. Toch ben ik hen heel dankbaar dat ze mij hebben meegenomen om de rest van de famillie en een stuk van de "Sierra" te leren kennen.
Eenmaal terug thuis wachtte tot slot nog een weekje strand in Colan samen met mijn beste vrienden, ook niet te versmaden, en dit tripje was dan ook de perfecte afsluiter van mijn zalige zomervakantie.
Na anderhalve maand weg te zijn wou ik absoluut terug naar Piura en dat bewijst dat ik hier echt wel graag woon. Het is hier altijd mooi weer, redelijk modern in vergelijking met andere steden en ik heb hier een vriendengroep die ik heel erg gemist heb. De volgende maanden zullen zonder twijfel nog sneller voorbij vliegen dan de eerste, dus ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de tijd die me nu nog rest. Dit alles met in mijn achterhoofd een licht gevoel van heimwee naar België, mijn thuis en vrienden !
