Hoewel de meerderheid van het Peruviaanse eten echt om je vingers van af te likken is en ik absoluut niet te klagen heb met wat ik hier allemaal op mijn bord krijg, zijn er toch enkele Belgische lekkernijen die ik on-ge-loof-lijk mis!
Het is nu al anderhalve maand geleden dat ik mijn laatste boterham met choco at. Sinds ik in Peru ben is mijn dagelijkse portie brood met nutella vervangen door een toastje met boter of kaas, want meer kennen ze hier blijkbaar niet als ontbijt. De eerste weken kreeg ik hier wel elke dag een eitje voorgeschoteld, maar deze gewoonte heb ik noodgedwongen moeten stilleggen. De weegschaal ging me binnenkort anders niet meer kunnen dragen, vrees ik...
Als echte Belg mis ik natuurlijk ook onze buitengewoon lekkere chocolade. Als je dan weet dat mijn laatst gegeten stukje al dateert van voor ik in mijn gastgezin terecht kwam, zal je wel begrijpen dat ik soms wanhopig snak naar een lekere reep chocolade. Toen ik in het aankomstkamp in Lima mijn pakjes cote d’or tevoorschijn toverde onder het toezicht van een paar andere buitenlandse studenten was ik natuurlijk verplicht om alles te delen... Daar ging mijn voorraadje :p! Ach ja, nu weten zij ook dat België tenminste een iets goed heeft, namelijk chocolade!
Voor een lekker pakje frieten of een deftige worst (want ze leggen hier zwanworsten op de BBQ) zou ik ook heel wat overhebben. Elke dag rijst op je bord begint na een tijdje ook tegen te steken. Rijst is hier gewoon het hoofdbestanddeel van de maaltijd en alles wordt ermee gecombineerd: rijst met frieten, rijst met puree, rijst met pasta.... Jammie!
Vanwege het enorm gemis naar de Belgische lekkernijen, heb ik Lorien en Sebastiaan, de twee andere Belgen in mijn stad, ingeschakeld om zelf het heft in handen te nemen en onszelf iets lekkers te prepareren. Na vier uur - omdat we de helft van de ingredienten vergeten waren en het recept eerst niet zo goed snapten omdat we alledrie zo’n fantastische chefkoks zijn - waren we er uiteindelijk toch in geslaagd om een overheerlijke applecrumble te maken!
Iets helemaal anders nu... Vrijdag ging ik voor de eerste keer naar de markt in mijn stad, die overigens echt de moeite waard is aangezien ze hier gewoonweg alles verkopen wat je je maar kunt inbeelden! Buiten het feit dat ze 'Barbie' naar me riepen, naar me floten alsof ik in een nest vogels was terechtgekomen en naar me keken alsof ik van een andere planeet kwam in plaats van uit een ander werelddeel, vond ik het zalig om kennis te maken met iets wat echt typisch Peruaans is! Echt veilig is het er wel niet om daar als buitenlander alleen rond te lopen. Als ze ook maar een vierkante centimetertje goud of eender welk kostbaar materiaal aan je lijf zien mag je er zeker van zijn dat het binnen de kortste keren van je lijf getrokken wordt.
Zaterdag was het hoogdag voor de universiteit van mijn stad. Er werd die dag een wedstrijd georganiseerd tussen de verschillende studierichtingen. De bedoeling was om per faculteit een zo mooi mogelijke praalwagen en bijpassende choreografie en cheerlead-act in elkaar te steken. De praalwagens deden me eigenlijk een een beetje denken aan carnaval, want terwijl er een paar studenten onnozel deden op de kar, liep de rest van de faculteit –waaronder ikzelf- er al dansend, zingend en trommelend achteraan. Na een uitputtende tocht van 2 u en een show van nog eens zo lang, kwam ik half uitgehongerd uit het stadion waar de olympiades plaatsvonden. Bij gebrek aan beter schrokte ik dan maar een hele zak chips naar binnen in nog geen tien minuten. Jammer genoeg was dit niet zo’n schitterend idee want de volgende twee dagen moest ik zo ziek als een hond in mijn bed blijven. De details zal ik jullie besparen... Nu ja, een 2-daags dieet van soep en thee heeft me niet slecht gedaan - de weegschaal helde weer over naar de juiste kant, joepie! - maar in het vervolg zal ik toch wat beter opletten wat ik allemaal naar binnen speel!
Dan heb ik ook nog de volgende zeer spijtige zaak te melden; namelijk dat er na een maand nog altijd geen enkele deftige salsamove te bespeuren is bij mij en dat ik sinds deze week ben overgeschakeld naar balletlessen om m’n body een beetje “ in shape” te houden . De zuiderse salsamoves zijn jammer genoeg niets voor mij en die balletlessen gaan me gelukkig veel beter af! Het was wel eventjes wennen, aangezien ik al 3 jaar geen stretchoefeningen meer had gedaan en dus zo stijf als een hark mijn benen in alle posities moest proberen te wringen. Nu jaaa, hopelijk ben ik over een maand weer wat soepeler geworden. Mijn doel is ongetwijfeld om mijn grand ecart weer te kunnen!
Sinds deze week heb ik ook min of meer het gevoel dat alles hier stilaan op z’n pootjes begint terecht te komen en dat ik me langzaam maar zeker echt begin te integreren. Mijn week is hier goed gevuld met allerhande hobby’s; elke maandag, woensdag en vrijdag heb ik balletles, dinsdag vioolles en donderdag ga ik met een vriendin de extra aangekomen kilootjes er gaan af-fitnissen. Wat ik hier ook doe is wekelijks een typisch Peruviaans restaurant gaan uitzoeken (nu ja, zo typisch nu ook weer niet want vorige week at ik lasagna). De Peruviaanse gastronomie heeft heel wat te bieden, hetgeen ik als lekkerbekje heel erg weet te appreciëren!
Om op mijn bestemmingen te geraken neem ik hier voor alles een taxi. Gelukkig vervelen de taxi’s nooit, want het taxi-aanbod is enorm. Negentig procent van het verkeer in mijn stad bestaat uit taxi’s en je kan maar liefst 5 verschillende soorten nemen. De veiligste en meest comfortale mogelijkheid is taxi privado, de taxi waar ik elke dag mee naar school ga. Dit zijn gewone kleine autootjes die je moet opbellen en die je voor 5 sol (iets meer dan een euro) thuis komen oppikken en je naar je bestemming brengen. Voor de rest heb je hier ook nog taxi libre, mototaxi, taxi linea en combi, die tot voor kort voor mij -gringa- allemaal nog te gevaarlijk waren omdat ik de stad nog niet goed genoeg kende en de kans om overvallen te worden dus redelijk groot was. Omdat ik vandaag mijn stad toch al redelijk goed ken en ik meestal toch dezelde routes neem begin ik stilaan zelf eens een mototaxi te nemen, maar echt veilig voel ik me daar toch niet in. Nu ja, ik vind dat ik toch stilaan m’n plan moet leren trekken en als ik voorzichtig ben met wie ik in een taxi stap en zoveel mogelijk doe alsof ik van Peru ben en mijn beste Spaans bovenhaal, is er volgens mijn Peruviaanse mama geen probleem
Om te eindigen nog een leuke, maar nogal merkwaardige anekdote van op school. Afgelopen vrijdag was het de verjaardag van de onderdirecteur en om half 12 werden alle leerlingen naar de speelplaats geroepen om te gaan zingen voor zijn verjaardag. Dan kwam elk jaar met een pakje af en na een mini-optredentje - lees: superschattig kattegejank van een eerstejaars - mocht ik in hoogsteigen persoon de chocoladetaart met bijbehorend vuurwerk aan de jarige overhandigen. Als hoogtepunt werd er ook nog confetti afgeschoten en werd de ceremonie in schoonheid afgesloten met een - volgens mij toch wel vooringestudeerde - speech. Ik zou het me niet kunnen voorstellen in België!
Verder kan ik jullie ook nog melden dat het hier met de dag warmer en warmer begint te worden en dat de koude douches toch wel deugd beginnen doen.
Hasta la proxima!
 |
| In een restaurantje :) |
 |
| mototaxi |
 |
| taxi libre |
 |
| crumble maken met Lorien en Sebastiaan |
 |
| verjaardagsfeestje Francesco |
 |
| typisch Peruviaans gerechtje |
 |
| Julia en ik op de Plaza de Armas Piura |
 |
| pannekoeken |
 |
| kookles aan mijn klasmaatjes |
 |
| olympiades UDEP |
 |
| Olympiades |
