 |
| pizzanight |
 |
| Almuerzo de ingenieria |
 |
| Almuerzo de ingenieria |
 |
| mijn gastzus |
 |
| Barbarita op bezoek in Piura :) |
 |
| Mancora |
 |
| Mancora
|
 |
| we are winners! Beerbongtornooi |
 |
| Mancora
|
 |
| Mancora
|
 |
| Mancora
|
 |
| Mancora
|
Dat een AFS
jaar een belevenis is met ups en downs heb ik de afgelopen tijd aan de levende
lijve kunnen ondervinden. In maart zijn er heel wat dingen gebeurd die mijn
laatste maanden hier helemaal ondersteboven hebben gekeerd, dit met traantjes,
verwondering en teleurstelling als gevolg...
Begin maart
waren twee bevriende mede-afs'ers naar Piura afgezakt om samen met mij een
leuke strandvakantie te beleven in Mancora, een hippe badplaats aan de noordkust
van Peru. Eigenlijk is Mancora verboden terrein voor AFSertjes vanwege haar
dubieuze reputatie (drugs m.a.w.). Toch besloten wij - ikzelf, mijn Antwerpse
vriendin Charlotte die nu in Chiclayo woont en Barbara, een Knokse die
vrijwilligerswerk in Cajamarca doet - om onze stoute schoenen aan te trekken en
zonder officiële AFS toestemming naar dit surfers' paradise te trekken. Ons
goed bewust van het feit dat we nog maar amper op een plank konden rechtstaan,
wouden we ons op enkele dagen tijd vervolmaken tot het niveau van volleerde
surfbabes en als we daarvoor een regeltje meer of minder aan onze laars moesten
lappen, dan namen we dat er met de glimlach bij. En neen, het waren niet de
drugs die ons naar daar lokten, zoals AFS schijnt te denken... Nu goed, dit
bleek toch niet onze slimste zet te zijn want ... AFS is watching you... Na
drie dagen, net op het moment dat ik de surfmicrobe helemaal te pakken had en
al min of meer elegante surfmoves kon uitvoeren, kreeg ik bericht dat ik stante
pede naar huis moest keren aangezien AFS van mijn illegaal reisje afwist. De
volgende dag werd ik op het matje geroepen bij de verantwoordelijke van mijn
stad en kreeg ik serieus de wind van voren, over mijn verboden tripje dat
bovendien de maximale 15 reisdagen overschreed die de organisatie normaal
toelaat. Ook over het feit dat ik al twee keer een reünie had gemist waren ze
allesbehalve te spreken. Natuurlijk verdedigde ik me door te zeggen dat ze hun
reünies wel een beetje vroeger mogen aankondigen dan een dag op voorhand. Ik
had al lang andere dingen gepland op die dagen, maar mijn uitleg werd totaal
niet aanvaard als excuus. AFS was boos en bleef boos op mij. Het ging zelfs zo
ver dat ik werd gedwongen om een document te ondertekenen dat ik geen enkele
misstap meer mocht begaan. Zoniet zou ik zonder enig verwijl terug naar België
moeten vertrekken. Heel eventjes voelde ik me een crimineel die tot een strenge
gevangenisstraf werd veroordeeld...
Ondertussen
had mijn mama van AFS België een brief gekregen dat er verveeldheid zou zijn
ontstaan tussen mijn gastouders over mijn verblijf in hun familie. Omdat ik
alle onzekerheid wou uitsluiten heb ik dan geprobeerd om hierover een open
gesprek te hebben met mijn gastmama en die vertelde me dat ze in een hele
moeilijke periode zat. Ze zei dat ze het jammer vond dat ze het zo druk had met
andere zaken, dat ze amper tijd had voor mij en dat ik beter naar een andere
familie kon verhuizen waar ik niet in een probleemsfeer zou moeten wonen. Omdat
ik haar enigszins wel begreep besloot ik om dan maar van familie te veranderen,
uit respect voor de situatie van mijn gastmama. Gelukkig kon ik onmiddellijk
terecht in het gezin van de mevrouw die mij Spaanse les geeft en die ik al van
in het begin van het schooljaar ken.
Alsof de
voorbije weken nog niet moeilijk genoeg waren geweest kondigde zich al snel het
volgende probleem aan. Opeens kreeg ik van AFS de melding dat ik niet meer
welkom zou zijn in mijn vorige gezin, zelfs niet om nog eens goeiedag te komen
zeggen. Dit kwam voor mij keihard aan, als een donderslag bij heldere hemel.
Per slot van rekening had ik er een half jaar gewoond en dat in de beste
verstandhouding, tenminste naar mijn gevoel. Na enig pieker- en denkwerk kon ik
maar één mogelijke reden bedenken waarom ik zonodig moest vertrekken en dat is
... Jaloezie. Ik had een prima band met mijn gastvader die regelmatig tijd
uittrok om een leuke activiteit met mij te doen (lopen, zwemmen, cinema,...)
terwijl de mama meestal druk bezig was met mijn broertjes. Misschien kreeg mijn
gastmoeder niet zoveel aandacht en heeft daar het schoentje gewrongen
gezeten...? Ook vreest mijn Belgische mama dat ik misschien een beetje op de
tenen van mijn gastmama heb getrapt door openlijk mijn gedacht te zeggen over
de opvoeding van haar kinderen. Waarschijnlijk heb ik een gevoelige snaar
geraakt want kinderen zijn hier heilig en ik heb inderdaad wel eens kritiek
geuit over bijvoorbeeld de slechte eetgewoontes van mijn broertjes. Maar dat
was dan wel goed bedoeld en puur uit bezorgdheid. En terecht ook, want mijn
jongste broertje van vijf weegt maar liefst vijfenveertig kilo...
In België
zijn we ook meer gewoon om over onze problemen te praten, maar daar hebben ze
hier in Peru geen kaas van gegeten. De cultuur hier gebiedt dat je de schijn zo
hoog mogelijk houdt en blijkbaar zijn zelfs slinkse manieren goed genoeg om je
eigen vel te redden. Ik voel me echt onheus behandeld door mijn gastmoeder, op
een niet propere manier aan de kant gezet. Ik ben dan ook echt boos op haar,
ondanks het feit dat ze een half jaar goed voor me gezorgd heeft. Ik heb,
ondanks het verbod om nog contact te hebben met mijn familie, wel nog met mijn
gastpapa gesproken. Die heeft me verzekerd dat hij in elk geval nooit enig
probleem heeft gehad met mij. Woorden waaruit ik toch wat troost kan putten,
maar al bij al blijft het een bittere pil om te slikken...
Maar goed,
ondertussen woon ik al zo'n maand bij mijn nieuwe familie en ik heb het hier
helemaal naar mijn zin. Ik heb nu maar liefst drie zussen: Daniella (14),
Andrea (22) en Diana (28), mijn oudste zus die het huis al uit is en in Lima
woont met haar man en twee kindjes. Als "groot wiskundig talent" pas
ik trouwens uitstekend bij mijn nieuwe familie... Mijn gastmama heeft een
boekhoudbedrijf, mijn gastpapa en oudste zus zijn ingenieur en Andrea zit in
haar laatste jaar burgerlijk ingenieur... Gelukkig matchen we op alle andere
gebieden wel en ben ik heel gelukkig met mijn nieuwe familie!
Verder valt
er niet zo veel spectaculairs te vertellen, behalve misschien het feit dat ik een
aardbevinkje (6.4 op de schaal van Richter) goed heb overleefd. Het was dan ook
niet meteen levensbedreigend, maar toch eventjes best wel spannend. Eerst zag
ik de gordijnen heen en weer bewegen en dacht ik: " tiens, opeens zo veel
wind?" Maar dan riep mijn gastmama dat ik bij haar moest komen staan,
veilig onder een steunpilaar. Amper twintig secondjes later was al het gerommel
al voorbij, dus ik had al ergere dingen meegemaakt in mijn leven...
Ah ja, ik
heb ook een nieuwe roeping: piano spelen! Tijdens bepaalde (oninteressante)
lesuren krijg ik nu op school pianoles en, muzikaal aangelegd als ik ben,
bevalt me dit enorm. Na mijn viool heb ik er dus een nieuwe liefde bij, maar
verwacht er nu ook niet te veel van want voorlopig blijven mijn kunsten vooral
beperkt tot tokkelen. Het Mozartgehalte is nog ver te zoeken...
Last but
not least heb ik nog een belangrijke aankondiging: ik kom vervroegd naar huis!
Normaal was mijn thuiskomst voorzien voor eind juli, één dag voor Tomorrowland
waar ik een ticket voor heb en waar ik dan doodmoe naar toe zou moeten gaan.
Enkele dagen later (1 augustus) zou ik dan ook al met mijn vakantiejob moeten
beginnen, dus ik zou ongetwijfeld in chronisch tijdgebrek geraken om iedereen
terug te zien. Daarnaast staan er ook nog rijlessen en een poging om mijn
rijbewijs te halen op de planning. Ook nog inschrijving op school, kot
zoeken,... Kortom, te veel dingen te verwezenlijken in te weinig tijd. Alles
zou dus superhektisch verlopen op die manier en daarom hebben mijn ouders geregeld
dat ik al wat vroeger terugkom. I'll be back in Knokke
Town the 17th of June at midnight, yihaaa!!! Ik ben hier niet rouwig om, eerlijk gezegd kijk
ik er nu heel hard naar uit om terug te komen naar mijn eigen huisje, mijn
eigen vrienden! Dit wil niet zeggen dat ik het hier voor bekeken hou, ik ga nog
het beste maken van de resterende tijd hier in Peru maar België lacht me toch
al een beetje toe !!!!
 |
| Mijn nieuwe familie |
