De eerste traantjes

De eerste twee weken van mijn verblijf in Peru waren er twee  waar de glimlach geen minuut van mijn gezicht verdween. Alles is anders,  je leert superveel nieuwe mensen kennen en het vakantiegevoel was nog duidelijk aanwezig bij mij. Jammergenoeg bleef dit niet duren want tijdens mijn derde week hier, kwam er een einde aan de nieuwigheden en begonnen, tijdens een skypegesprek met m’n ouders de eerste traantjes te vloeien. Ik begon ook te beseffen dat ik nog een lange weg voor de boeg had en dat ik hier zelf mijn plan zou moeten leren trekken. Als kers op de taart ben ik die week ook nog eens ziek gevallen en werd het alles met handen en voeten- uitleggen in het Spaans me eventjes teveel.  Gelukkig stond ik er niet alleen voor  en heb ik nog drie andere fantastische Knokse mede-AFS’ers die me er weer helemaal bovenop geholpen hebben, waarvoor mijn dank aan Laura, Pieter en Sofie voor de skypegesprekken waar ik mijn hart eens kon luchten in het NEDERLANDS ;)

Na twee weken van ups en een week van downs, begon ik mijn leven hier gelukkig weer op een normale manier te hervatten en te beseffen dat ik maar beter optimaal van deze unieke kans zou genieten... Dat is dan ook wat ik de afgelopen twee weken gedaan heb. Mijn dipje was gelukkig van korte duur en nu begin ik me hier elke dag meer en meer thuis te voelen J

Aangezien ik nog altijd niet veel van de lessen op school versta, en de godsdienstlessen in Peru minstens even interessant zijn als in België, heb ik besloten om deze boeiende 2 uurtjes per week nuttiger op te vullen met het schrijven van mijn blog! Gelukkig zijn er toch een paar lessen die ik kan volgen en waar ik wel de taken maak en de sb’s meedoe, net zoals iedereen in mijn klasje. Ik ben hier ook al omgedoopt tot vaste bijlesgever van Engels en als verbeteraar tijdens de lessen literatuur aangezien mijn leerkracht namen zoals Goete, Moliere en Victor Hugo onwaarschijnlijk moeilijk vindt om uit te spreken. Dag en nacht verschil zijn de lessen niet met die dat ik gewoon ben, maar de computerlessen die zijn hier toch iets speciaals. Een boek/schrift, of iets anders om te noteren hebben we in deze les niet nodig want meer dan de laatste nieuwe hits  aan elkaar showen op youtube of facebooken doen ze hier niet!

Deze week werd ik, net zoals mijn klasgenoten uit de les geroepen om te gaan biechten...Blijkbaar verplicht als je mee wou gaan op bezinning, hier convivio genaamd. Eerst probeerde ik me er nog uit te praten door te zeggen dat ik nog niet goed genoeg Spaans kon om zoiets te doen, maar toen bleek dat de priester ook een woordje Engels sprak, was ik natuurlijk helemaal gezien. Niet goed wetend wat ik moest zeggen of doen, aangezien het de eerste keer in m’n leven was dat ik op de biecht moest, stapte ik het klaslokaal binnen en werd ik met wat Spaans gebrabbel vergeven van al mijn zonden.

De bezinning startte vrijdag om 4u en eindigde op zondagavond. Al mijn klasgenoten keken al twee weken uit naar dit evenement, maar jammergenoeg was het absoluut niet wat ik ervan verwacht had. Blijkbaar vinden ze het hier ontzettend leuk om eerst twee uur naar een priester te luisteren en dan in groep te spreken hoe ze de wereld kunnen veranderen. De 3-daagse bezinning heb ik noodgedwongen ingekort tot een 1-daagse bezinning en zaterdag ben ik minder religieuze oorden gaan opzoeken

Vorige week was het de verjaardag van Gofen, de eerste jarige AFS-student in mijn stad en bijgevolg ook het eerste slachtoffer om in de taart geduwd te worden, want dat is hier traditie. De dag erna was het alweer feest en gingen we een partyke bouwen in het buitenverblijf van Gina, een vriendin van mij. Daar werd er niet gekeken op een piña colada meer of minder, dus was mijn partymood de volgende dag net iets minder aanwezig.

Afgelopen vrijdag mocht ik in tegenstellig tot de Belgen, wel trots zijn op de Peruvianen, want zij wonnen hun voetbalmach met 2-0 van Paraguay (I’m sorry Sofietje :P). Net zoals in België is voetbal hier enorm geliefd en komen ze ook hier samen om allemaal gezellig naar de voetbalmatch te kijken. Achteraf brak er dan ook een groot volksfeest uit en werd de overwinning gevierd tot in de vroege uurtjes.

Zondag is in Peru de officiële rustdag en dan komen de families samen om gezellig wat te vertoeven. Ik ging mee met Gina’s familie naar hun buitenverblijf aan de rivier waar ik voor de eerste keer in vijf jaar weer op een surfplank kroop. Na lekker gegeten te hebben en mijn nog steeds veel te wit lijf wat bijgebruind te hebben zijn we ook nog naar de cinema gegaan. Welkom to the good life dus J

Zo, dit waren de voornaamste zaken van de afgelopen 2 weken en voor de rest heb ik nog goede vooruitzichten.! Op het einde van de maand  ga ik met 3 vriendinnen Halloween gaan vieren aan zee en in november zak ik af naar Lima voor Creamfields, een festival dat goed vergelijkbaar is met Tomorrowland in België :)

Country club

cumpleaños Luis Miguel

Voetbalmatch Peru-Paraguay

convivio