EvyInPeru: 2012

vrijdag 4 mei 2012

DE ANDERE (MINDER MOOIE) KANT VAN PERU...

pizzanight

Almuerzo de ingenieria

mijn gastzus

Barbarita op bezoek in Piura :)

Mancora

we are winners! Beerbongtornooi

Mancora

Dat een AFS jaar een belevenis is met ups en downs heb ik de afgelopen tijd aan de levende lijve kunnen ondervinden. In maart zijn er heel wat dingen gebeurd die mijn laatste maanden hier helemaal ondersteboven hebben gekeerd, dit met traantjes, verwondering en teleurstelling als gevolg...

Begin maart waren twee bevriende mede-afs'ers naar Piura afgezakt om samen met mij een leuke strandvakantie te beleven in Mancora, een hippe badplaats aan de noordkust van Peru. Eigenlijk is Mancora verboden terrein voor AFSertjes vanwege haar dubieuze reputatie (drugs m.a.w.). Toch besloten wij - ikzelf, mijn Antwerpse vriendin Charlotte die nu in Chiclayo woont en Barbara, een Knokse die vrijwilligerswerk in Cajamarca doet - om onze stoute schoenen aan te trekken en zonder officiële AFS toestemming naar dit surfers' paradise te trekken. Ons goed bewust van het feit dat we nog maar amper op een plank konden rechtstaan, wouden we ons op enkele dagen tijd vervolmaken tot het niveau van volleerde surfbabes en als we daarvoor een regeltje meer of minder aan onze laars moesten lappen, dan namen we dat er met de glimlach bij. En neen, het waren niet de drugs die ons naar daar lokten, zoals AFS schijnt te denken... Nu goed, dit bleek toch niet onze slimste zet te zijn want ... AFS is watching you... Na drie dagen, net op het moment dat ik de surfmicrobe helemaal te pakken had en al min of meer elegante surfmoves kon uitvoeren, kreeg ik bericht dat ik stante pede naar huis moest keren aangezien AFS van mijn illegaal reisje afwist. De volgende dag werd ik op het matje geroepen bij de verantwoordelijke van mijn stad en kreeg ik serieus de wind van voren, over mijn verboden tripje dat bovendien de maximale 15 reisdagen overschreed die de organisatie normaal toelaat. Ook over het feit dat ik al twee keer een reünie had gemist waren ze allesbehalve te spreken. Natuurlijk verdedigde ik me door te zeggen dat ze hun reünies wel een beetje vroeger mogen aankondigen dan een dag op voorhand. Ik had al lang andere dingen gepland op die dagen, maar mijn uitleg werd totaal niet aanvaard als excuus. AFS was boos en bleef boos op mij. Het ging zelfs zo ver dat ik werd gedwongen om een document te ondertekenen dat ik geen enkele misstap meer mocht begaan. Zoniet zou ik zonder enig verwijl terug naar België moeten vertrekken. Heel eventjes voelde ik me een crimineel die tot een strenge gevangenisstraf werd veroordeeld...

Ondertussen had mijn mama van AFS België een brief gekregen dat er verveeldheid zou zijn ontstaan tussen mijn gastouders over mijn verblijf in hun familie. Omdat ik alle onzekerheid wou uitsluiten heb ik dan geprobeerd om hierover een open gesprek te hebben met mijn gastmama en die vertelde me dat ze in een hele moeilijke periode zat. Ze zei dat ze het jammer vond dat ze het zo druk had met andere zaken, dat ze amper tijd had voor mij en dat ik beter naar een andere familie kon verhuizen waar ik niet in een probleemsfeer zou moeten wonen. Omdat ik haar enigszins wel begreep besloot ik om dan maar van familie te veranderen, uit respect voor de situatie van mijn gastmama. Gelukkig kon ik onmiddellijk terecht in het gezin van de mevrouw die mij Spaanse les geeft en die ik al van in het begin van het schooljaar ken.

Alsof de voorbije weken nog niet moeilijk genoeg waren geweest kondigde zich al snel het volgende probleem aan. Opeens kreeg ik van AFS de melding dat ik niet meer welkom zou zijn in mijn vorige gezin, zelfs niet om nog eens goeiedag te komen zeggen. Dit kwam voor mij keihard aan, als een donderslag bij heldere hemel. Per slot van rekening had ik er een half jaar gewoond en dat in de beste verstandhouding, tenminste naar mijn gevoel. Na enig pieker- en denkwerk kon ik maar één mogelijke reden bedenken waarom ik zonodig moest vertrekken en dat is ... Jaloezie. Ik had een prima band met mijn gastvader die regelmatig tijd uittrok om een leuke activiteit met mij te doen (lopen, zwemmen, cinema,...) terwijl de mama meestal druk bezig was met mijn broertjes. Misschien kreeg mijn gastmoeder niet zoveel aandacht en heeft daar het schoentje gewrongen gezeten...? Ook vreest mijn Belgische mama dat ik misschien een beetje op de tenen van mijn gastmama heb getrapt door openlijk mijn gedacht te zeggen over de opvoeding van haar kinderen. Waarschijnlijk heb ik een gevoelige snaar geraakt want kinderen zijn hier heilig en ik heb inderdaad wel eens kritiek geuit over bijvoorbeeld de slechte eetgewoontes van mijn broertjes. Maar dat was dan wel goed bedoeld en puur uit bezorgdheid. En terecht ook, want mijn jongste broertje van vijf weegt maar liefst vijfenveertig kilo...

In België zijn we ook meer gewoon om over onze problemen te praten, maar daar hebben ze hier in Peru geen kaas van gegeten. De cultuur hier gebiedt dat je de schijn zo hoog mogelijk houdt en blijkbaar zijn zelfs slinkse manieren goed genoeg om je eigen vel te redden. Ik voel me echt onheus behandeld door mijn gastmoeder, op een niet propere manier aan de kant gezet. Ik ben dan ook echt boos op haar, ondanks het feit dat ze een half jaar goed voor me gezorgd heeft. Ik heb, ondanks het verbod om nog contact te hebben met mijn familie, wel nog met mijn gastpapa gesproken. Die heeft me verzekerd dat hij in elk geval nooit enig probleem heeft gehad met mij. Woorden waaruit ik toch wat troost kan putten, maar al bij al blijft het een bittere pil om te slikken...

Maar goed, ondertussen woon ik al zo'n maand bij mijn nieuwe familie en ik heb het hier helemaal naar mijn zin. Ik heb nu maar liefst drie zussen: Daniella (14), Andrea (22) en Diana (28), mijn oudste zus die het huis al uit is en in Lima woont met haar man en twee kindjes. Als "groot wiskundig talent" pas ik trouwens uitstekend bij mijn nieuwe familie... Mijn gastmama heeft een boekhoudbedrijf, mijn gastpapa en oudste zus zijn ingenieur en Andrea zit in haar laatste jaar burgerlijk ingenieur... Gelukkig matchen we op alle andere gebieden wel en ben ik heel gelukkig met mijn nieuwe familie!

Verder valt er niet zo veel spectaculairs te vertellen, behalve misschien het feit dat ik een aardbevinkje (6.4 op de schaal van Richter) goed heb overleefd. Het was dan ook niet meteen levensbedreigend, maar toch eventjes best wel spannend. Eerst zag ik de gordijnen heen en weer bewegen en dacht ik: " tiens, opeens zo veel wind?" Maar dan riep mijn gastmama dat ik bij haar moest komen staan, veilig onder een steunpilaar. Amper twintig secondjes later was al het gerommel al voorbij, dus ik had al ergere dingen meegemaakt in mijn leven...

Ah ja, ik heb ook een nieuwe roeping: piano spelen! Tijdens bepaalde (oninteressante) lesuren krijg ik nu op school pianoles en, muzikaal aangelegd als ik ben, bevalt me dit enorm. Na mijn viool heb ik er dus een nieuwe liefde bij, maar verwacht er nu ook niet te veel van want voorlopig blijven mijn kunsten vooral beperkt tot tokkelen. Het Mozartgehalte is nog ver te zoeken...

Last but not least heb ik nog een belangrijke aankondiging: ik kom vervroegd naar huis! Normaal was mijn thuiskomst voorzien voor eind juli, één dag voor Tomorrowland waar ik een ticket voor heb en waar ik dan doodmoe naar toe zou moeten gaan. Enkele dagen later (1 augustus) zou ik dan ook al met mijn vakantiejob moeten beginnen, dus ik zou ongetwijfeld in chronisch tijdgebrek geraken om iedereen terug te zien. Daarnaast staan er ook nog rijlessen en een poging om mijn rijbewijs te halen op de planning. Ook nog inschrijving op school, kot zoeken,... Kortom, te veel dingen te verwezenlijken in te weinig tijd. Alles zou dus superhektisch verlopen op die manier en daarom hebben mijn ouders geregeld dat ik al wat vroeger terugkom. I'll be back in Knokke Town the 17th of June at midnight, yihaaa!!! Ik ben hier niet rouwig om, eerlijk gezegd kijk ik er nu heel hard naar uit om terug te komen naar mijn eigen huisje, mijn eigen vrienden! Dit wil niet zeggen dat ik het hier voor bekeken hou, ik ga nog het beste maken van de resterende tijd hier in Peru maar België lacht me toch al een beetje toe !!!!

Mijn nieuwe familie

maandag 5 maart 2012

Op jacht naar inca's en lama's !!!

"De tijd gaat snel, gebruik hem wel!" Dit spreekwoord geeft perfekt weer hoe de afgelopen zomermaanden hier zijn voorbij gevlogen. Ondertussen zit de helft van mijn AFS-jaar er al op en kan ik terugblikken op een Peruviaanse zomervakantie om nooit te vergeten. Na bijna anderhalve maand op vadrouille te zijn geweest kan ik eindelijk mijn koffers weer onder mijn bed schuiven en kan ik mijn bloglezers -die ik de laatste tijd toch wel wat in de steek had gelaten- weer op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes.

Op tien januari verliet ik gepakt en gezakt het tropische Piura om met een bang hartje een stap in het onbekende te zetten. Gelukkig vertok ik niet alleen op avontuur... In Chiclayo, een kuststad op enkele honderden kilometers ten zuiden van mijn stad Piura stond één van mijn fantastische reisgezellen, Charlotte me op te wachten om diezelfde avond nog te vertrekken naar Lima. Daar kwamen we twaalf uur later aan, al bij de eerste zonnestralen, helemaal klaar om de Peruviaanse hoofdstad te verkennen. Nu ja, helemaal klaar in de zin van dol enthousiast maar niet goed wetend welke bussen te nemen of welke bezienswaardigheden te bezoeken en bovendien met een vrouwelijk oriëntatiegevoel. Toch zijn we er in geslaagd om -volgens onze bescheiden mening- de mooiste stukken van Lima City te zien. Onze eerste stop was Dunkin' Donuts, onze tweede Starbucks en ook aan de Mc Donalds konden we niet weerstaan. De splinternieuwe vestiging van Zara zou, tot onze grote spijt, pas een week later opengaan... dus bye bye shoppen! Misschien maar best want, onder het motto "beter laat dan nooit" begonnen we ons te realizeren dat het misschien wenselijk zou zijn om wat cultuur te gaan opsnuiven in plaats van alle Amerikaanse ketens af te schuimen. Ons eerste plan was een bezoekje te brengen aan Miraflores, het walhallah van de gastronomie, met een overaanbod aan gezellige restaurantjes en bijgevolg dus ook de wijk waar het zowat vergeven is van de toeristen. Heel veel cultuur viel hier echter niet te rapen, dus besloten we dan maar om even van de Peruviaanse kust te gaan genieten en wandelden we zeewaarts. Daar waanden we ons een beetje in het mooie Barcelona. Niet alleen omdat Lima net zoals Barcelona aan zee is gelegen, maar vooral omdat het leek alsof de geest van Gaudi hier ook nog ergens ronddwaalde...In "Parque de Amor" glansden de miljoenen mozaïektegeltjes in de zon en konden we heerlijk genieten van het zeezicht. Een prachtig decor dat ons uitnodigde voor een leuke fotosessie en enkele schitterende plaatjes opleverde. "Misschien moeten we in het centrum zijn voor de culturele attracties?" bedachten we vervolgens en zakten af naar de Plaza Mayor. Helaas, pindakaas, behalve enkele gesloten kerken (omdat we door de drukke avondspits enorm veel vertraging opgelopen hadden) hebben we in het centrum niet echt iets spectaculairs kunnen ontdekken qua cultuur. Tenzij dat je de stelling voor Dakar een culturele attraktie vindt...? Gelukkig hadden we de avond een beetje beter gepland en kwamen we perfect op tijd aan om te genieten van het water- en lichtspectakel in "el parque de las aguas". Onze eerste geslaagde dag in Lima sloten we met pijnlijke voeten maar ook met een voldaan gevoel af in een sushirestaurant met een Belgisch biertje. Evenmin een Peruviaanse cultuurtopper maar wel weer lekker! Ondanks haar kwalijke reputatie van vuile, mistige stad en ondanks onze zwakke reisplanning heeft de hoofdstad ons absoluut kunnen bekoren !

De volgende dag vertrokken Charlotte en ik samen met Lieselotte en Nolwenn, onze andere reisgenoten naar de volgende reisbestemming: "de oase van Huacachina". Na een korte nacht trokken we de volgende morgen voor dag en dauw de Peruviaanse woestijn in om te supporteren voor onze Belgische trots, Koen Wauters opdat hij zijn beste beentje ( of in zijn geval wieltje) zou voorzetten in de rally van Dakar. In de namiddag volgde er nog een ritje met de sandbuggy en gingen we sandboarden op de angstaanjagend hoge zandduinen.

Diezelfde avond vertrokken we in een nachtbus naar Arequipa, waar we bij aankomst, na anderhalf uur verloren-lopen, eindelijk ons hostel vonden. ’s Avonds werd de bar van onze verblijfplaats goed ingewijd waardoor onze tweede dag in Arequipa zwaar in het honderd liep... oops J. Een tweedaagse tour naar de Colcacanyon, de diepste canyon ter wereld, zat er dus niet meer in. We besloten dan maar om de rest van onze dagen in Arequipa te vullen met sightseeing en souvenirs shoppen.

Onze volgende bestemming was Puno, dat volgens mij officeel tot de lelijkste en koudste stad van Peru mag bekroond worden . Dag twee in dit "lelijke eendje"van Peru vertrokken we in de vroege morgen naar het Titicacameer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld, voor een tweedaagse boottocht. In tegenstelling tot de stad zelf waren het meer en de eilanden één van de mooiste bezienswaardigheden die ik ooit heb gezien. Eerst hielden we halt aan de bekende, maar jammer genoeg ook uiterst toeristische "Islas de Uros". Je zag duidelijk dat het leven op deze eilanden allemaal opgezet spel was, dus dat maakte het voor mij toch wel wat minder geslaagd. Stop twee was "Isla Taquile", dat wél heel traditioneel was, dit ten koste van alle vorm van comfort: geen lopend water, geen verwarming (notabene bij vriestemperaturen...) en een "keukentje" bestaande uit een gat in de grond met takken in. Na een ijskoude nacht zetten we koers richting "Isla Amantani" waar we het traditionele feest van de verering van "Pacha Mama en Pacha Tata" konden meemaken. Dit feest vindt maar één keer per jaar plaats, toevallig net wanneer wij ter plaatse waren en is dus wel een culturele belevenis van formaat. Dit kwam ons heel goed uit want we hadden nog wel wat goed te maken op dat vlak (remember onze fails in Lima en Arequipa...).

Als laatste was Cuzco aan de beurt, alias de "navel" van het vroegere Incarijk, waar we een vierdaagse trektocht naar Machu Pichu gewandeld, gefietst en geraft hebben. Alhoewel deze tocht massa's energie van ons lichaam opslorpte, was het voor mij persoonlijk veruit de meest avontuurlijke onderneming ever die ik voor geen geld ter wereld had willen missen. Dag één van de incatrail bestond uit een mountainbike-tocht die startte op een hoogte van vierduizend vierhonderd meter tussen de wolken. Eventjes voelde ik me weer in België want toen we aan onze fietstocht begonnen (allemaal met veel te weinig kleren) was het net alsof ik in putje winter zonder warme jas en sjaal naar school fietste. Eenmaal "beneden", weliswaar nog op een hoogte van maar liefst 2400 meter, steeg het kwik tot een aangename vijentwintig graden. De namiddag bestond uit een rafttocht op de "Heilige Rivier" waar we konden genieten van de prachtige natuur. Op dag twee hebben we een slordige tweeëntwintig kilometer gewandeld, wat op zo’n hoogte en in zo’n hitte toch wel wat moeite kostte. Gelukkig konden we bij aankomst zalig relaxen in de baños thermales. Deze warmwaterbronnen worden alom geprezen om hun heilzame werking en legden vooral onze pijnlijke voetjes in de watten. De derde dag als ‘Inkapadvinder’ begon met zes ziplines waardoor we onze wandelroute van de vorige dag uit de lucht konden zien en werd opgevolgd door een wandeltocht die ons naar "Aguas Calientes" bracht, het dorpje vlak voor Machu Picchu. Dag vier begon al om vier uur ’s morgens met een uitputtende "trappentocht" recht naar boven. Eenmaal de 1989 treden getrotseerd te hebben werden we, jammer genoeg wel in de regen, beloond met het fenomenale uitzicht van de oude Incastad Machu Picchu. Tegen de avond keerden we per trein terug naar Cuzco en werden we nogmaals van onze sokken geblazen door de overweldigende natuur. In Cuzco verbleven we nog een volle week om de stad zelf en vooral ook het nachtleven eens goed te kunnen verkennen. Ik geef toe, dit klinkt niet echt cultureel hoogstaand maar het telde echt wel dubbel en dik als een culturele ervaring erbij ! Aan feestjes hebben we in elk geval geen tekort gehad aangezien we in een partyhostel vol buitenlandse backpackers verbleven. En geloof me, als geen ander weten backpackers hoe ze ambiance in de keet moeten brengen. Tussen al het gefeest door hebben we toch ook nog een paar andere Incaruïnes bezocht zoals Pisac en Moray en.... Tadaaaa...ben ik gaan bungeejumpen!!! Ondanks de angst om honderdtweeëntwintig meter (derde hoogste ter wereld en hoogste van Zuid-Amerika !) naar beneden te springen en vier dagen nekpijn absoluut de moeite waard en een enorme boost voor mijzelf. Want wát was ik fier op mezelf ! Dus jumpen maar !

Eénmaal terug thuis kwamen mijn liefste gastouders met het geweldige nieuws dat ze toch niet naar Lima verhuisden en dat we de volgende dag voor twee weken met zijn allen naar Huaraz zouden vertrekken. Omdat ik al had opgevangen dat de bergachtige streek van Huaraz het mecca is van allerhande outdoor-activiteiten wreef ik tevreden in mijn handjes. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat er van hiken, klimmen of wat dan ook niet veel in huis zou komen. Mijn gastopa, die al een hele tijd erg ziek was werd deze week namelijk doodziek en zijn toestand ging zienderogen achteruit. Mijn familie wilde uiteraard zo veel mogelijk bij hem waken en hierdoor hebben we nauwelijks van al het moois kunnen genieten wat de "Cordillera" te bieden heeft. Toch ben ik hen heel dankbaar dat ze mij hebben meegenomen om de rest van de famillie en een stuk van de "Sierra" te leren kennen.

Eenmaal terug thuis wachtte tot slot nog een weekje strand in Colan samen met mijn beste vrienden, ook niet te versmaden, en dit tripje was dan ook de perfecte afsluiter van mijn zalige zomervakantie.

Na anderhalve maand weg te zijn wou ik absoluut terug naar Piura en dat bewijst dat ik hier echt wel graag woon. Het is hier altijd mooi weer, redelijk modern in vergelijking met andere steden en ik heb hier een vriendengroep die ik heel erg gemist heb. De volgende maanden zullen zonder twijfel nog sneller voorbij vliegen dan de eerste, dus ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de tijd die me nu nog rest. Dit alles met in mijn achterhoofd een licht gevoel van heimwee naar België, mijn thuis en vrienden !

dinsdag 10 januari 2012

Superintense summer

Eerst en vooral: Feliz Navidad y prospero ano 2012!!!

Het is al een heel poosje geleden dat ik blogsgewijs nog iets van mij liet horen. Deze keer mogen jullie het begrip "geen nieuws is goed nieuws" hierop toepassen want ik ben volop aan het genieten van mijn zomervakantie. De afgelopen maand heb ik mij nog geen seconde verveeld. Mijn agenda stond volgeboekt met allerlei activiteiten om het einde van het jaar in schoonheid af te sluiten.

Het eerste weekend van december stond er al meteen een reisje op de planning. Hoewel we maar voor een paar dagen naar een andere stad gingen had ik hier al superlang naar uitgekeken omdat ik drie maanden op mijn honger heb moeten zitten vooraleer iets van Peru te kunnen zien. Samen met alle Piuraanse AFS’ers zakte ik af naar onze zuiderlijke buren in Chiclayo, een stad zo’n drie uur van waar ik woon. De eerste avond wijdden we goed in met een tropische mojitoavond en daarna een nachtje alles geven in de plaatselijke discotheek. De keerzijde van de medaille was dan wel dat het de volgende morgen net iets minder feest was aan de ontbijttafel. Daarna stond een bezoek aan het museum van Señor de Sipan op de planning. Zombiegewijs deden we ons best om een klein beetje cultuur op te snuiven maar eerlijk gezegd: het enthousiasme droop er niet bepaald af... Als afsluiter van onze ‘citytrip’ gingen we richting het strand van Pimentel. Dit viel echter bij niemand van ons echt in de smaak vanwege het vervelende plakzand en het enorme aantal strandlustigen.

Het tweede weekend van december mocht ik alweer mijn koffers pakken voor een bezoekje aan Cajamarca. Ondanks de vele regen die we daar te verduren kregen en onze bus die we gemist hadden heb ik daar een fantastische week gehad. Barbara en Thomas waren mijn persoonlijke gidsen en lieten me de mooiste plekjes van hun stad hebben zien. Thomas is een andere Belgische AFS’er die samen met mij naar Peru is gekomen voor een jaar en Barbara, die voor zes maanden in Peru verblijft, komt ook uit Knokke. De eerste dag van mijn verblijf zijn we de stad gaan verkennen en naar de watervallen in Llacanora gegaan. Dag 2 bestond uit een bezoekje aan Cumbe Mayo, waar sommige rotsen op dieren lijken als je een beetje verbeelding hebt en dag 3 zijn we gaan relaxen in de baños del Inca. De dag erop ben ik weer huiswaarts gekeerd en na een uitputtende rit van negen uren in een rondhotsende bus kwam ik hememaal uitgeregend weer aan in het lekker warme Piura.

Veel tijd om uit te rusten had ik niet want dezelfde avond had ik mijn fiesta de promocion, het feest voor de afgestudeerden. Ik kan jullie zeggen dat ik enorm dankbaar ben dat ik zoiets mocht meemaken want het was gewoonweg fantastisch! Toen ik in mijn wit kleed, dat meer iets weg had van een trouwkleed, zo’n veertig minuten te laat op mijn fiesta arriveerde, stelde ik vol verwondering vast dat ik de eerste was. Na twintig minuten kwam de volgende gast aan en pas twee en een half uur later waren alle genodigden ready to party. Eerst vroeg ik me echt af hoe je in godsnaam zoveel te laat kan komen, maar toen ik de perfect gekapte en geschminkte meisjes van mijn klas te zien kreeg, begreep ik het wel. In het begin van de avond voelde ik me dan ook een beetje de vreemde eend in de bijt omdat ik als enige vrijwel ongeschminkt en ongekapt op het feestje was verschenen! Gelukkig kon dit gevoel de pret niet lang bederven en al snel heb ik me helemaal overgegeven aan het feestgedruis van een spetterende party die ik nooit meer zal vergeten!

De kerstdagen meemaken in Peru is ook een hele ervaring... Kerst heeft voor mij al heel m’n leven synoniem gestaan met koude temperaturen trotseren om de laatste inkopen te doen, met de hele famillie gezellig lunchen bij mijn oma in Limburg en op kerstavond een uitgebreid dineetje thuis met mama en papa en eventueel wat vrienden. Dit jaar stond de hitte die hier een feit is tijdens de kerstperiode in schril kontrast met de sneeuw van vorig jaar. Bovendien is het misschien een cliché, maar Kerstmis en familie horen samen zoals love and marriage or a horse and carriage... Dus ja, ik heb toch wel even moeten slikken om het op zijn zachtst uit te drukken! Het enige wat mij misschien nog in de kerststemming had kunnen brengen was de kerstversiering maar door de overvloed aan lichtjes had deze eerder iets weg van kermis als van kerstmis. Dan maar met mijn gastpapa naar de kerk gegaan om daar de kerstviering bij te wonen. Twee uur mis was zo voorbij want het gaat er heel wat losser aan toe dan in Belgie. De evangelische teksten werden vervangen door liederen en als afsluiter werd het "kinneke Jesus" onder het toezicht van fotograferende Peruanen naar de kribbe gebracht. Naar mijn gevoel een nogal hillarische bedoening... Maar goed, ik kwam zo toch al een beetje meer in de kerstsfeer! Eenmaal uit de kerk voelde ik voor de eerste keer in bijna 4 maanden in mijn woestijnstad raar maar waar ... regendruppels! Geen witte, maar wel een natte kerst dus :D. Om klokslag twaalf uur begonnen we aan de traditionele kerstmaaltijd die bestond uit kalkoen, appelmoes en -hoe kan het ook anders- rijst. Om te drinken kreeg ik chocomelk voorgeschoteld en voor we begonnen te eten werd er op het nieuwe jaar geklonken met "champagne" (of in Belgie zou het goedkope schuimwijn genoemd worden haha). Vervolgens deed iedereen de pakjes open en gelukkig was de kerstman mij hier ook niet vergeten.Van mijn lieve gastfamilie kreeg ik een zilveren kettinkje en een mooi nieuw jurkje. Mijn familie in België stuurde me ook een kerstpakket op maar de hoop dat ik dit ooit in ontvangst kan nemen begint met de dag meer en meer te slinken...volgens de controlecode moet het zich nochtans "ergens" in Peru bevinden maar alleen God weet waar!

Ook nieuwjaar verliep dit jaar helemaal anders dan normaal.. namelijk op het strand. Slechts een dag oud op nieuw vieren, op 31 december, is voor de doorsnee Peruaan blijkbaar niet voldoende want de nieuwjaarsleute werd de negenentwintigste al stevig ingezet met een heuse beachparty. De volgende dag ging men lustig door met feesten en op oudjaaravond heb ik me eens helemaal laten gaan. Pas bij het ochtendgloren was het ook voor mij welletjes geweest en kroop ik in mijn bedje tot in de late namiddag... 2012 werd dus alvast goed ingezet of althans op een vrolijke manier hahaha!

Jammer genoeg heb ik ook in dit blogbericht minder goed nieuws. Eind februari zal ik van gastgezin moeten veranderen omdat mijn huidige familie gaat verhuizen. Mijn gastpapa is militair en wordt overgeplaatst naar Lima. Aangezien Lima zo’n 16u rijden is van de stad waar ik nu woon is mijn hele familie gedwongen om met hun hele hebben en houden naar de hoofdstad te verhuizen... Zonder mij!! De organisatie hanteert het principe dat de student steeds in de zelfde omgeving en dezelfde school moet blijven omdat het integratieproces anders weer vanaf stap een opnieuw moet beginnen. Dat is misschien ook wel een beetje zo, maar toen mijn gastmama mij het slechte nieuws vertelde barstte ik toch onmiddellijk in tranen uit. Ik zag het eerst helemaal niet zitten om me weer helemaal te moeten aanpassen aan een andere famillie. Ik heb het hier supergoed en heb een hele goede relatie met mijn beide gastouders mijn twee kleine broertjes. In elk geval ben ik dan maar meteen op zoek gegaan naar een nieuw gezin dat me kan opvangen na de verhuis in februari en met succes! Meer nieuws volgt hierover in mijn volgende berichtje. Ondertussen heb ik het slechte nieuws al helemaal verwerkt. Nu zie ik het zelfs als een nieuwe uitdaging om bij een ander gezin te gaan wonen, met misschien weer nieuwe kansen. Bovendien heeft het ook een positieve kant want nu kan ik gratis gaan logeren bij mijn familie in Lima!

Dan tot slot nog dit: morgen vertrek ik voor een paar weken op tocht met 3 andere Belgische AFS’ers! We gaan samen op avontuur in het zuiden van Peru. Onze reis begint in lima en we maken stops in Ica, Arequipa, Puno, Cusco (Machu Pichu) en Parque nacional de Manu. Het wordt ongetwijfeld de reis van mijn leven... Adios!!!