DE ANDERE (MINDER MOOIE) KANT VAN PERU...

pizzanight

Almuerzo de ingenieria

Almuerzo de ingenieria

mijn gastzus

Barbarita op bezoek in Piura :)

Mancora

Mancora

we are winners! Beerbongtornooi

Mancora

Mancora

Mancora

Mancora

Dat een AFS jaar een belevenis is met ups en downs heb ik de afgelopen tijd aan de levende lijve kunnen ondervinden. In maart zijn er heel wat dingen gebeurd die mijn laatste maanden hier helemaal ondersteboven hebben gekeerd, dit met traantjes, verwondering en teleurstelling als gevolg...

Begin maart waren twee bevriende mede-afs'ers naar Piura afgezakt om samen met mij een leuke strandvakantie te beleven in Mancora, een hippe badplaats aan de noordkust van Peru. Eigenlijk is Mancora verboden terrein voor AFSertjes vanwege haar dubieuze reputatie (drugs m.a.w.). Toch besloten wij - ikzelf, mijn Antwerpse vriendin Charlotte die nu in Chiclayo woont en Barbara, een Knokse die vrijwilligerswerk in Cajamarca doet - om onze stoute schoenen aan te trekken en zonder officiële AFS toestemming naar dit surfers' paradise te trekken. Ons goed bewust van het feit dat we nog maar amper op een plank konden rechtstaan, wouden we ons op enkele dagen tijd vervolmaken tot het niveau van volleerde surfbabes en als we daarvoor een regeltje meer of minder aan onze laars moesten lappen, dan namen we dat er met de glimlach bij. En neen, het waren niet de drugs die ons naar daar lokten, zoals AFS schijnt te denken... Nu goed, dit bleek toch niet onze slimste zet te zijn want ... AFS is watching you... Na drie dagen, net op het moment dat ik de surfmicrobe helemaal te pakken had en al min of meer elegante surfmoves kon uitvoeren, kreeg ik bericht dat ik stante pede naar huis moest keren aangezien AFS van mijn illegaal reisje afwist. De volgende dag werd ik op het matje geroepen bij de verantwoordelijke van mijn stad en kreeg ik serieus de wind van voren, over mijn verboden tripje dat bovendien de maximale 15 reisdagen overschreed die de organisatie normaal toelaat. Ook over het feit dat ik al twee keer een reünie had gemist waren ze allesbehalve te spreken. Natuurlijk verdedigde ik me door te zeggen dat ze hun reünies wel een beetje vroeger mogen aankondigen dan een dag op voorhand. Ik had al lang andere dingen gepland op die dagen, maar mijn uitleg werd totaal niet aanvaard als excuus. AFS was boos en bleef boos op mij. Het ging zelfs zo ver dat ik werd gedwongen om een document te ondertekenen dat ik geen enkele misstap meer mocht begaan. Zoniet zou ik zonder enig verwijl terug naar België moeten vertrekken. Heel eventjes voelde ik me een crimineel die tot een strenge gevangenisstraf werd veroordeeld...

Ondertussen had mijn mama van AFS België een brief gekregen dat er verveeldheid zou zijn ontstaan tussen mijn gastouders over mijn verblijf in hun familie. Omdat ik alle onzekerheid wou uitsluiten heb ik dan geprobeerd om hierover een open gesprek te hebben met mijn gastmama en die vertelde me dat ze in een hele moeilijke periode zat. Ze zei dat ze het jammer vond dat ze het zo druk had met andere zaken, dat ze amper tijd had voor mij en dat ik beter naar een andere familie kon verhuizen waar ik niet in een probleemsfeer zou moeten wonen. Omdat ik haar enigszins wel begreep besloot ik om dan maar van familie te veranderen, uit respect voor de situatie van mijn gastmama. Gelukkig kon ik onmiddellijk terecht in het gezin van de mevrouw die mij Spaanse les geeft en die ik al van in het begin van het schooljaar ken.

Alsof de voorbije weken nog niet moeilijk genoeg waren geweest kondigde zich al snel het volgende probleem aan. Opeens kreeg ik van AFS de melding dat ik niet meer welkom zou zijn in mijn vorige gezin, zelfs niet om nog eens goeiedag te komen zeggen. Dit kwam voor mij keihard aan, als een donderslag bij heldere hemel. Per slot van rekening had ik er een half jaar gewoond en dat in de beste verstandhouding, tenminste naar mijn gevoel. Na enig pieker- en denkwerk kon ik maar één mogelijke reden bedenken waarom ik zonodig moest vertrekken en dat is ... Jaloezie. Ik had een prima band met mijn gastvader die regelmatig tijd uittrok om een leuke activiteit met mij te doen (lopen, zwemmen, cinema,...) terwijl de mama meestal druk bezig was met mijn broertjes. Misschien kreeg mijn gastmoeder niet zoveel aandacht en heeft daar het schoentje gewrongen gezeten...? Ook vreest mijn Belgische mama dat ik misschien een beetje op de tenen van mijn gastmama heb getrapt door openlijk mijn gedacht te zeggen over de opvoeding van haar kinderen. Waarschijnlijk heb ik een gevoelige snaar geraakt want kinderen zijn hier heilig en ik heb inderdaad wel eens kritiek geuit over bijvoorbeeld de slechte eetgewoontes van mijn broertjes. Maar dat was dan wel goed bedoeld en puur uit bezorgdheid. En terecht ook, want mijn jongste broertje van vijf weegt maar liefst vijfenveertig kilo...

In België zijn we ook meer gewoon om over onze problemen te praten, maar daar hebben ze hier in Peru geen kaas van gegeten. De cultuur hier gebiedt dat je de schijn zo hoog mogelijk houdt en blijkbaar zijn zelfs slinkse manieren goed genoeg om je eigen vel te redden. Ik voel me echt onheus behandeld door mijn gastmoeder, op een niet propere manier aan de kant gezet. Ik ben dan ook echt boos op haar, ondanks het feit dat ze een half jaar goed voor me gezorgd heeft. Ik heb, ondanks het verbod om nog contact te hebben met mijn familie, wel nog met mijn gastpapa gesproken. Die heeft me verzekerd dat hij in elk geval nooit enig probleem heeft gehad met mij. Woorden waaruit ik toch wat troost kan putten, maar al bij al blijft het een bittere pil om te slikken...

Maar goed, ondertussen woon ik al zo'n maand bij mijn nieuwe familie en ik heb het hier helemaal naar mijn zin. Ik heb nu maar liefst drie zussen: Daniella (14), Andrea (22) en Diana (28), mijn oudste zus die het huis al uit is en in Lima woont met haar man en twee kindjes. Als "groot wiskundig talent" pas ik trouwens uitstekend bij mijn nieuwe familie... Mijn gastmama heeft een boekhoudbedrijf, mijn gastpapa en oudste zus zijn ingenieur en Andrea zit in haar laatste jaar burgerlijk ingenieur... Gelukkig matchen we op alle andere gebieden wel en ben ik heel gelukkig met mijn nieuwe familie!

Verder valt er niet zo veel spectaculairs te vertellen, behalve misschien het feit dat ik een aardbevinkje (6.4 op de schaal van Richter) goed heb overleefd. Het was dan ook niet meteen levensbedreigend, maar toch eventjes best wel spannend. Eerst zag ik de gordijnen heen en weer bewegen en dacht ik: " tiens, opeens zo veel wind?" Maar dan riep mijn gastmama dat ik bij haar moest komen staan, veilig onder een steunpilaar. Amper twintig secondjes later was al het gerommel al voorbij, dus ik had al ergere dingen meegemaakt in mijn leven...

Ah ja, ik heb ook een nieuwe roeping: piano spelen! Tijdens bepaalde (oninteressante) lesuren krijg ik nu op school pianoles en, muzikaal aangelegd als ik ben, bevalt me dit enorm. Na mijn viool heb ik er dus een nieuwe liefde bij, maar verwacht er nu ook niet te veel van want voorlopig blijven mijn kunsten vooral beperkt tot tokkelen. Het Mozartgehalte is nog ver te zoeken...

Last but not least heb ik nog een belangrijke aankondiging: ik kom vervroegd naar huis! Normaal was mijn thuiskomst voorzien voor eind juli, één dag voor Tomorrowland waar ik een ticket voor heb en waar ik dan doodmoe naar toe zou moeten gaan. Enkele dagen later (1 augustus) zou ik dan ook al met mijn vakantiejob moeten beginnen, dus ik zou ongetwijfeld in chronisch tijdgebrek geraken om iedereen terug te zien. Daarnaast staan er ook nog rijlessen en een poging om mijn rijbewijs te halen op de planning. Ook nog inschrijving op school, kot zoeken,... Kortom, te veel dingen te verwezenlijken in te weinig tijd. Alles zou dus superhektisch verlopen op die manier en daarom hebben mijn ouders geregeld dat ik al wat vroeger terugkom. I'll be back in Knokke Town the 17th of June at midnight, yihaaa!!! Ik ben hier niet rouwig om, eerlijk gezegd kijk ik er nu heel hard naar uit om terug te komen naar mijn eigen huisje, mijn eigen vrienden! Dit wil niet zeggen dat ik het hier voor bekeken hou, ik ga nog het beste maken van de resterende tijd hier in Peru maar België lacht me toch al een beetje toe !!!!

Mijn nieuwe familie