En de cultuurverschillen die steeds duidelijker worden....

Dat het er hier in Peru helemaal anders aan toe gaat dan in Belgïe heb ik de afgelopen weken al kunnen ondervinden. Niet alleen de eetgewoonten, mentaliteit en kledinstijl zijn verschillend, maar ook het onderwijs is er eentje van een heel ander kalliber. Vorige week maandag mocht ik –een weekje later dan gepland weliswaar- mijn witte sokken, blauwe rok en oranje boekentas uit de kast halen voor een schooldag die totaal verschillend zou zijn van eentje in Sijo.

Eerst en vooral gaat mijn wekker nu niet meer af om kwart na zeven, maar wel bij de eerste zonnestralen om 6u. Volgens mij is dit  veel te vroeg om al intensieve denkarbeid te verrichten, dus ik heb geluk dat sommige leerkrachten babbelen gelijkstellen aan lesgeven.

Dit jaar ben ik ook vrijgesteld van het fietsen en word ik elke morgen met de taxi naar school gebracht.  In België een taxi nemen om naar school te gaan is enkel iets voor mensen met teveel geld, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld. Het lijkt me overigens ook de veiligste keuze want het verkeer in mijn stad is is echt een grote soep. Hoe sommige chauffeurs aan hun rijbewijs gekomen zijn is me een echt raadsel want in vergelijking met de gemiddelde Peruviaanse autobestuurder  kan zelfs ik goed autorijden. Alhoewel alles er hier redelijk chill aantoe gaat, zijn die Peruviaantjes hier de meest opgefokte en ongeduldige mensen die ik ooit ontmoet heb als het op autorijden aankomt. Hier leren  rijden moet volgens mij echt geen pretje zijn want stilvallen staat gelijk aan een vloek-en tuuuuutserenade van alle achterliggende bestuurders.In tegenstelling tot in Belgïe staat er hier geen enkel verkeersbord teveel (ben in 3 weken nog maar 1 examplaar tegengekomen) en flitspalen moeten ze hier nog uitvinden. Bovendien wordt het verkeer  hier ook opgestropt door de meest merkwaardige dingen. Zo werd de volledige “rijbaan” ingepalmd door een boer die doodleuk eventjes een dode koe van de ene naar de andere kant van de straat aan het vervoeren was, tot grote ergernis  van de andere weggebruikers . Maar goed, ik mag blij zijn dat ik al elke dag veilig op school geraakt ben J

Een beetje oncomfortabel –wat redelijk normaal is als er zo’n 200 leerlingen tegelijk ongegeneerd naar je zitten te gapen- maakte ik mijn entree als de nieuwe leerlinge van collegio ‘San Luis Gonzaga’. Toen mijn klastitularis me had voorgesteld aan mijn ‘opvangklas’ waar ik de komende 2 dagen les mee zou volgen ( mijn echte klas was tot woensdag op eindejaarsreis), werd ik direct bestookt met de onvermijdelijke vragen wie ik was, hoe oud ik was, waar ik vandaan kwam en wat ik hier kwam doen. Ondanks mijn nog steeds zeer gebrekkige kennis van het Spaans, ben ik er toch in geslaagd on netjes op alle vragen te antwoorden  en om hen uit te leggen dat België –zoals sommigen van mijn klasgenoten dachten- niet naast Polen ligt. Gelukkig had ik mijn album mee om mijn klasgenoten de Belgische cultuur te leren kennen, en met het bewonderen van mijn boek was dan ook bijna de hele voormiddag opgevuld.

Mijn eerste schooldag was er dus een waar ik meer geen les heb gehad dan wel. Leerkrachten die doodleuk niet afkomen of gewoon een hallf uur te laat de klas binnenstuiken zijn hier trouwens echt geen uitzondering. Bovendien zijn ze ook beste maatjes met de leerlingen  en vliegen de handshaken, knuffels en kussen hier in het wildeweg rond. Alhoewel babbelen  een van de hoofactiviteiten is op mijn nieuwe school, is er toch nog redelijk wat discipline voor de Zuid-Amerikaanse normen.Net zoals in België is eten tijdens de lessen verboden en Gsm’s en andere electronische aanhangers mogen ook niet. Wat het niveau betreft kan ik zeggen dat ze hier 2 jaartjes achterlopen, maar ik denk dat het niet echt kwaad kan om sommige dingen nog eens grondig op te frissen.

Peruvianen zijn bovendien ook heel vaderlandslievend want elke maandagmorgen wordt hier goed ingezet met een heuse ceremonie met alles erop en eraan. Vanaf 7u15 worden onze stembanden goed getraind , of laten we zeggen die van mijn medeleerlingen aangezien ik nog niet in staat ben om het peruviaanse volkslied mee  te zingen. Na het volkslied wordt de Peruviaanse vlag met veel fierheid omhooggeheven en daarop  volgt –gelovig als ze zijn- het weesgegroet.

Wat wel een voordeel is van de vroege lessen is dat ik vanaf 14u volledig schoolvrij ben en dus alle tijd heb om leuke dingen te doen. Vorige week  ben ik naar ‘Los Pitufos’ gaan kijken, dat zijn de smurfen in het Spaans. Ook hier in Peru is de smurfenkoorts duidelijk toegeslaan want overal hangen er affiches en de smufenfruitsap en smurfenknuffels vliegen als zoete broodjes over de toonbank. Hoewel iedereen hier zeer verrast opkijkt als ik zeg dat de smufen van Belgische makelij zijn, ben ik best wel blij dat ons landje zo toch een beetje naambekendheid heeft verworven.

Na bijna 4 maanden mijn viool onaangeroerd in zijn kist te laten liggen, kon ik het toch niet laten om te informeren of ik hier geen lessen kon nemen. Ik had geluk want tijdens mijn zoektocht liep ik toevallig de vioolleerkracht tegen het lijf en die was bereid  om me de Peruviaanse marineramuziek aan te leren. Dinsdag had ik mijn eerste les en ik kan alleen maar zeggen dat ik superblij ben dat ik mijn hobby –weliswaar in het Spaans- kan voortzetten.

De afgelopen week heb ik ook weer een paar overheerlijke lekkernijen leren kennen uit de Peruviaanse keuken, die mijn poging om niet bij te komen redelijk hard in de war zullen sturen. Vrijdagavond dronk ik tijdens een avondje uit mijn eerste Pisco sour. Pisco is de nationale drank van Peru, en met een beetje eiwit, limoensap en suiker verkrijg je de lekkere cocktail Pisco sour. Dat andere lekkers dat ik de afgelopen week ontdekte zijn chiffles. Chiffles zijn gebakken bananen die me verdacht veel aan zoutchips doen denken... geen wonder dat ik ze zo lekker vind ;P Naast de Pisco sour en chiffles proefde ik ook voor de eerste keer  de heerlijke, typisch Peruviaanse ceviche (rauwe vis die gegaard wordt in limoensap). Njammieeee J

Zaterdag ben ik ook voor de eerste keer een van de Peruviaanse stranden gaan inspecteren...maar wat voor een... Op het eerste zicht zag het er niet zo slecht uit en werden mijn hoge verwachtingen grotendeels ingewilligd. Dat veranderde jammergenoeg op het moment dat ik me –van kop tot teen ingesmeerd- in de zon legde en 2 minuten later helemaal gezandstraald, noodgedwongen een schuilplaats moest zoeken. Mijn plan om een beetje bij te bruinen was buiten het Peruviaanse zeebriesje gerekend en we hebben dan ook collectief besloten dat het de eerste keer en ook de laatste keer was dat we dat strand gingen bezoeken.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal up to date! Tot de volgende :)

School

Siestake tijdens de les

wiskunde

meisjes van mijn klas in ons prachtig uniform

strand

Sechura woestijn

Sechura

Verjaardag van mijn jongste broertje Fabrizzio

Fabi, bezig met zijn favoriete bezigheid: eten

One happy family