Een omgekeerde wereld

Dat taxi's nemen hier niet bepaald mijn favoriete bezigheid is, liet ik jullie al weten in mijn vorig blogbericht. Nu, met wat ik hier drie weken geleden meemaakte, is dat er zeker niet op verbeterd. Toen ik op een vrijdagavond na een feestje om twee uur 's nachts naar huis wou gaan met de taxi (taxi seguro!) gebeurde het volgende. De chauffeur reed naar de buurt waar ik woon, maar in plaats van links af te slaan reed hij gewoon rechtdoor. Eerst dacht ik nog dat hij gewoon een beetje verstrooid was en  zei ik dat hij links had moeten afslaan. Maar vreemd genoeg werd mijn vraag om rechtsomkeer te maken straal genegeerd en de chauffeur bleef lustig doorrijden in de verkeerde richting… Toen ik hem er nogmaals attent op maakte dat hij naar een fout adres reed en dat hij ONMIDDELLIJK moest terugkeren werden mijn woorden voor de tweede maal op rij in de wind geslagen. Dan begon ik echt nattigheid te voelen en dus probeerde ik zo discreet mogelijk mijn gsm uit te halen om te bellen met mijn gastouders. Tot overmaat van ramp namen noch mijn gastmama als mijn gastpapa hun gsm op. Die lagen dan ook al een paar uurtjes te ronken. Gelukkig belde mijn gastvader een minuutje later terug om te vragen wat er scheelde en zo kon ik hem de penibele situatie schetsen waarin ik me op dat moment bevond. Toen mijn enge taxichauffeur door had dat ik aan het bellen was, maakte hij prompt rechtsomkeer en dropte hij me alsnog netjes thuis af. Tot zover mijn hachelijk Peruviaans thrilleravontuurtje, gelukkig met happy end!

Buiten het feit dat ik me hier op sommige momenten absoluut niet veilig voel, zijn er ook nog enkele andere dingen waar ik niet al te happy mee ben. In de twee en een halve maanden die ik hier nu al woon, heb ik nog steeds geen minuut Spaanse les gehad. Al een maand lang loop ik te zagen ofdat iemand mij ALSTUBLIEFT de basisbegrippen van de Spaanse grammatica aan mijn verstand zou kunnen brengen, maar alle vrijwilligers van mijn AFS comite hebben het steeds te druk en bijgevolg mag ik dus naar mijn Spaanse les fluiten. Omdat ik echt echt niet meer kon leven met het feit dat ik nog steeds het merendeel van mijn werkwoorden op goed geluk moet vervoegen ben ik maar zelf in actie geschoten. Een Duitse vriendin heeft me haar grammaticaboeken ontleend en nu probeer ik door middel van zelfstudie wat meer inzicht te krijgen in de wereld van de Spaanse werkwoorden. Natuurlijk is het moeilijker om het er op die manier in te krijgen, maar er is nu eenmaal geen andere optie. Trouwens als je het positief bekijkt, sla ik met mijn speciale leermethode dus wel twee vliegen in een klap en Frau Bulcke kan zo ook een beetje trots zijn op mij!Wat trouwens ook wel voor wat frustratie zorgt, is het feit dat Peruvianen vanalles gaan doen, maar als puntje bij paaltje komt, komt er niets van in huis. Zo ZOU ik de afgelopen weken al twee weekends doorgebracht hebben op het strand en met mijn klas al op campamento geweest zijn.

Natuurlijk zijn er nog altijd meer leuke dingen dan frustraties die me ertoe aanzetten om gewoon door te zetten, Ook al steken er sommige dingen serieus tegen, toch zij er nog altijd veel meer leuke dingen die me er toe aanzetten om gewoon door te zetten. Een kleine greep uit het overaanbod van activiteiten  zijn de volgende gebeurtenissen.

Drie weken geleden was er de semana cultural op mijn school waar ik mijn muzikale vaardigheden eens kon tonen. Heel de school kwam luisteren naar het stukje Huayno-muziek dat ik als een volleerde Peruaanse uit mijn viool liet weergalmen en ik werd bedolven onder de komplimentjes, dus wel leuk ja!

Ondertussen is ook Halloweenparty hier niet onopgemerkt voorbij gegaan. Dat wordt hier helemaal "American Style" gevierd. Er is een overaanbod aan feestjes, overal zie je verklede griezelmonsters gepakt en gezakt met kilo's snoep, versierde huizen en supermarkten die helemaal aangekleed zijn volgens het Halloweenconcept. Zelf heb ik me ook helemaal gesmeten in een of andere gekke Halloweenparty. 't Was de moeite...

Verder heb ik mijn kookkunsten nog wat bijgeschaafd en ik weet heel goed waarom...Om de rijst te beperken tot 6 dagen in de week, probeer ik bij mij thuis elke week een ander rijstloos gerechtje te introduceren. Lasagne, gehaktballetjes, applecrumble en pannekoeken zijn er de afgelopen weken al op tafel beland. En het heeft gesmaakt!

Ik ben er nu ook stilletjesaan achter ( na twee dagen doodziek met een maagprobleem in m'n bed te hebben gelegen) dat ik de typische chifles, een niet te versmaden Peruviaanse specialiteit, absoluut  niet kan verdragen. Jammer vind ik, maar het laten van de met vet doorweekte chiffes heeft er wel voor gezorgd dat de weegschaal al drie weken lang hetzelfde gewicht aangeeft en dat het verdikken eindelijk gestopt is! Een zeer goede zaak want de knoopjes begonnen serieus te spannen...!

Vorige week was het ook weer de verjaardag van een leerkacht op mijn school. Deze keer was mijn meest geliefde leerkracht "profe Eric" het feestvarken van dienst en ook deze keer werd er uitgebreid gevierd met veel te veel koekjes, chips en frisdrank. Ik kan er nog altijd niet vanover dat lessen worden stilgelegd om eventjes een feestje te bouwen voor de jarige leerkracht. Misschien een ideetje voor Sint Jozef?

And last but not least ben ik deze week -voor de tweede keer dit jaar!- afgestudeerd van het middelbaar...Wie had dat ooit van mij gedacht?! Op de foto's kan je mij in vol ornaat bewonderen! Het einde van het schooljaar betekent hier een megavakantie van maar liefst drie volle maanden dus heb ik nu alle tijd om Peru te gaan verkennen en lama's te gaan spotten. Verder nieuws volgt!

2 potten choco en een paar repen cote d’or por favor!

Hoewel de meerderheid van het Peruviaanse eten echt om je vingers van af te likken is en ik absoluut niet te klagen heb met wat ik hier allemaal op mijn bord krijg, zijn er toch enkele Belgische lekkernijen die ik on-ge-loof-lijk mis!

Het is nu al anderhalve maand geleden dat ik mijn laatste boterham  met choco at. Sinds ik in Peru ben is mijn dagelijkse portie brood met nutella vervangen door een toastje met boter of kaas, want meer kennen ze hier blijkbaar niet als ontbijt. De eerste weken kreeg ik hier wel elke dag een eitje voorgeschoteld, maar deze gewoonte heb ik noodgedwongen moeten stilleggen. De weegschaal ging me binnenkort anders niet meer kunnen dragen, vrees ik...

Als echte Belg mis ik natuurlijk ook onze buitengewoon lekkere chocolade. Als je dan weet dat mijn laatst gegeten stukje al dateert van voor ik in mijn gastgezin terecht kwam, zal je wel begrijpen dat ik soms wanhopig snak naar een lekere reep chocolade. Toen ik in het aankomstkamp in Lima mijn pakjes cote d’or  tevoorschijn toverde onder het toezicht van een paar andere buitenlandse studenten was ik natuurlijk verplicht om alles te delen... Daar ging mijn voorraadje :p! Ach ja, nu weten zij ook dat België tenminste een iets goed heeft, namelijk chocolade!

Voor een lekker pakje frieten of een deftige worst (want ze leggen hier zwanworsten op de BBQ) zou ik ook heel wat overhebben. Elke dag rijst op je bord begint na een tijdje ook tegen te steken. Rijst is hier gewoon het hoofdbestanddeel van de maaltijd en alles wordt ermee gecombineerd: rijst met frieten, rijst met puree, rijst met pasta.... Jammie!

Vanwege het enorm gemis naar de Belgische lekkernijen, heb ik Lorien en Sebastiaan, de twee andere Belgen in mijn stad, ingeschakeld om zelf het heft in handen te nemen en onszelf iets lekkers te prepareren. Na vier uur - omdat we de helft van de ingredienten vergeten waren en het recept eerst niet zo goed snapten omdat we alledrie zo’n fantastische chefkoks zijn - waren we er uiteindelijk toch in geslaagd om een overheerlijke applecrumble te maken!

Iets helemaal anders nu... Vrijdag ging ik voor de eerste keer naar de markt in mijn stad, die overigens echt de moeite waard is aangezien ze hier gewoonweg alles verkopen wat je je maar kunt inbeelden! Buiten het feit dat ze 'Barbie' naar me riepen, naar me floten alsof ik in een nest vogels was terechtgekomen en naar me keken alsof ik van een andere planeet kwam in plaats van uit een ander werelddeel, vond ik het zalig om kennis te maken met iets wat echt typisch Peruaans is! Echt veilig is het er wel niet om daar als buitenlander alleen rond te lopen. Als ze ook maar een vierkante centimetertje goud of eender welk kostbaar materiaal aan je lijf zien mag je er zeker van zijn dat het binnen de kortste keren van je lijf getrokken wordt.

Zaterdag was het hoogdag voor de universiteit van mijn stad. Er werd die dag een wedstrijd georganiseerd tussen de verschillende studierichtingen. De bedoeling was om per faculteit een zo mooi mogelijke praalwagen en bijpassende choreografie en cheerlead-act in elkaar te steken. De praalwagens deden me eigenlijk een een beetje denken aan carnaval, want terwijl er een paar studenten onnozel deden op de kar, liep de rest van de faculteit –waaronder ikzelf-  er al dansend, zingend en trommelend achteraan. Na een uitputtende tocht van 2 u en een show van nog eens zo lang, kwam ik half uitgehongerd uit het stadion waar de olympiades plaatsvonden. Bij gebrek aan beter schrokte ik dan maar een hele zak chips naar binnen  in nog geen tien minuten. Jammer genoeg was dit niet zo’n schitterend idee want de volgende twee dagen moest ik zo ziek als een hond in mijn bed blijven. De details zal ik jullie besparen... Nu ja, een 2-daags dieet van soep en thee heeft me niet slecht gedaan - de weegschaal helde weer over naar de juiste kant, joepie! - maar in het vervolg zal ik toch wat beter opletten wat ik allemaal naar binnen speel!

Dan heb ik ook nog de volgende zeer spijtige zaak te melden; namelijk dat er na een maand nog altijd geen enkele deftige salsamove te bespeuren is bij mij en dat ik sinds deze week ben overgeschakeld naar balletlessen om m’n body een beetje “ in shape” te houden . De zuiderse salsamoves zijn jammer genoeg niets voor mij en die balletlessen gaan me gelukkig veel beter af! Het was wel eventjes wennen, aangezien ik al 3 jaar geen stretchoefeningen meer had gedaan en dus zo stijf als een hark mijn benen in alle posities moest proberen te wringen. Nu jaaa, hopelijk ben ik over een maand weer wat soepeler geworden. Mijn doel is ongetwijfeld om mijn grand ecart weer te kunnen!

Sinds deze week heb ik ook min of meer het gevoel dat alles hier stilaan op z’n pootjes begint terecht te komen en dat ik me langzaam maar zeker echt begin te integreren. Mijn week is hier goed gevuld met allerhande hobby’s; elke maandag, woensdag en vrijdag heb ik balletles, dinsdag vioolles en donderdag ga ik met een vriendin de extra aangekomen kilootjes er gaan af-fitnissen. Wat ik hier ook doe is wekelijks een typisch Peruviaans restaurant gaan uitzoeken (nu ja, zo typisch nu ook weer niet want vorige week at ik lasagna). De Peruviaanse gastronomie heeft heel wat te bieden, hetgeen ik als lekkerbekje heel erg weet te appreciëren!

Om op mijn bestemmingen te geraken neem ik hier voor alles een taxi. Gelukkig vervelen de taxi’s nooit, want het taxi-aanbod is enorm. Negentig procent van het verkeer in mijn stad bestaat uit taxi’s en je kan maar liefst 5 verschillende soorten nemen. De veiligste en meest comfortale mogelijkheid is taxi privado, de taxi waar ik elke dag mee naar school ga. Dit zijn gewone kleine autootjes die je moet opbellen en die je voor 5 sol (iets meer dan een euro) thuis komen oppikken en je naar je bestemming brengen. Voor de rest heb je hier ook nog taxi libre, mototaxi, taxi linea en combi,  die tot voor kort voor mij -gringa- allemaal nog te gevaarlijk waren omdat ik de stad nog niet goed genoeg kende en de kans om overvallen te worden dus redelijk groot was. Omdat ik vandaag mijn stad toch al redelijk goed ken en ik meestal toch dezelde routes neem begin ik stilaan zelf eens  een mototaxi te nemen, maar echt veilig voel ik me daar toch niet in. Nu ja, ik vind dat ik toch stilaan m’n plan moet leren trekken en als ik voorzichtig ben met wie ik in een taxi stap en zoveel mogelijk doe alsof ik van Peru ben en mijn beste Spaans bovenhaal, is er volgens mijn Peruviaanse mama geen probleem

Om te eindigen nog een leuke, maar nogal merkwaardige anekdote van op school. Afgelopen vrijdag was het de verjaardag van de onderdirecteur en om half 12 werden alle leerlingen naar de speelplaats geroepen om te gaan zingen voor zijn verjaardag. Dan kwam elk jaar met een pakje af en na een mini-optredentje - lees: superschattig kattegejank van een eerstejaars - mocht ik in hoogsteigen persoon de chocoladetaart met bijbehorend vuurwerk aan de jarige overhandigen. Als hoogtepunt werd er ook nog confetti afgeschoten en werd de ceremonie in schoonheid afgesloten met een - volgens mij toch wel vooringestudeerde - speech. Ik zou het me niet kunnen voorstellen in België!

Verder kan ik jullie ook nog melden dat het hier met de dag warmer en warmer begint te worden en dat de koude douches toch wel deugd beginnen doen.

Hasta la proxima!

In een restaurantje :)

mototaxi

taxi libre

crumble maken met Lorien en Sebastiaan

verjaardagsfeestje Francesco

typisch Peruviaans gerechtje

Julia en ik op de Plaza de Armas Piura

pannekoeken

kookles aan mijn klasmaatjes

olympiades UDEP

Olympiades

De eerste traantjes

De eerste twee weken van mijn verblijf in Peru waren er twee  waar de glimlach geen minuut van mijn gezicht verdween. Alles is anders,  je leert superveel nieuwe mensen kennen en het vakantiegevoel was nog duidelijk aanwezig bij mij. Jammergenoeg bleef dit niet duren want tijdens mijn derde week hier, kwam er een einde aan de nieuwigheden en begonnen, tijdens een skypegesprek met m’n ouders de eerste traantjes te vloeien. Ik begon ook te beseffen dat ik nog een lange weg voor de boeg had en dat ik hier zelf mijn plan zou moeten leren trekken. Als kers op de taart ben ik die week ook nog eens ziek gevallen en werd het alles met handen en voeten- uitleggen in het Spaans me eventjes teveel.  Gelukkig stond ik er niet alleen voor  en heb ik nog drie andere fantastische Knokse mede-AFS’ers die me er weer helemaal bovenop geholpen hebben, waarvoor mijn dank aan Laura, Pieter en Sofie voor de skypegesprekken waar ik mijn hart eens kon luchten in het NEDERLANDS ;)

Na twee weken van ups en een week van downs, begon ik mijn leven hier gelukkig weer op een normale manier te hervatten en te beseffen dat ik maar beter optimaal van deze unieke kans zou genieten... Dat is dan ook wat ik de afgelopen twee weken gedaan heb. Mijn dipje was gelukkig van korte duur en nu begin ik me hier elke dag meer en meer thuis te voelen J

Aangezien ik nog altijd niet veel van de lessen op school versta, en de godsdienstlessen in Peru minstens even interessant zijn als in België, heb ik besloten om deze boeiende 2 uurtjes per week nuttiger op te vullen met het schrijven van mijn blog! Gelukkig zijn er toch een paar lessen die ik kan volgen en waar ik wel de taken maak en de sb’s meedoe, net zoals iedereen in mijn klasje. Ik ben hier ook al omgedoopt tot vaste bijlesgever van Engels en als verbeteraar tijdens de lessen literatuur aangezien mijn leerkracht namen zoals Goete, Moliere en Victor Hugo onwaarschijnlijk moeilijk vindt om uit te spreken. Dag en nacht verschil zijn de lessen niet met die dat ik gewoon ben, maar de computerlessen die zijn hier toch iets speciaals. Een boek/schrift, of iets anders om te noteren hebben we in deze les niet nodig want meer dan de laatste nieuwe hits  aan elkaar showen op youtube of facebooken doen ze hier niet!

Deze week werd ik, net zoals mijn klasgenoten uit de les geroepen om te gaan biechten...Blijkbaar verplicht als je mee wou gaan op bezinning, hier convivio genaamd. Eerst probeerde ik me er nog uit te praten door te zeggen dat ik nog niet goed genoeg Spaans kon om zoiets te doen, maar toen bleek dat de priester ook een woordje Engels sprak, was ik natuurlijk helemaal gezien. Niet goed wetend wat ik moest zeggen of doen, aangezien het de eerste keer in m’n leven was dat ik op de biecht moest, stapte ik het klaslokaal binnen en werd ik met wat Spaans gebrabbel vergeven van al mijn zonden.

De bezinning startte vrijdag om 4u en eindigde op zondagavond. Al mijn klasgenoten keken al twee weken uit naar dit evenement, maar jammergenoeg was het absoluut niet wat ik ervan verwacht had. Blijkbaar vinden ze het hier ontzettend leuk om eerst twee uur naar een priester te luisteren en dan in groep te spreken hoe ze de wereld kunnen veranderen. De 3-daagse bezinning heb ik noodgedwongen ingekort tot een 1-daagse bezinning en zaterdag ben ik minder religieuze oorden gaan opzoeken

Vorige week was het de verjaardag van Gofen, de eerste jarige AFS-student in mijn stad en bijgevolg ook het eerste slachtoffer om in de taart geduwd te worden, want dat is hier traditie. De dag erna was het alweer feest en gingen we een partyke bouwen in het buitenverblijf van Gina, een vriendin van mij. Daar werd er niet gekeken op een piña colada meer of minder, dus was mijn partymood de volgende dag net iets minder aanwezig.

Afgelopen vrijdag mocht ik in tegenstellig tot de Belgen, wel trots zijn op de Peruvianen, want zij wonnen hun voetbalmach met 2-0 van Paraguay (I’m sorry Sofietje :P). Net zoals in België is voetbal hier enorm geliefd en komen ze ook hier samen om allemaal gezellig naar de voetbalmatch te kijken. Achteraf brak er dan ook een groot volksfeest uit en werd de overwinning gevierd tot in de vroege uurtjes.

Zondag is in Peru de officiële rustdag en dan komen de families samen om gezellig wat te vertoeven. Ik ging mee met Gina’s familie naar hun buitenverblijf aan de rivier waar ik voor de eerste keer in vijf jaar weer op een surfplank kroop. Na lekker gegeten te hebben en mijn nog steeds veel te wit lijf wat bijgebruind te hebben zijn we ook nog naar de cinema gegaan. Welkom to the good life dus J

Zo, dit waren de voornaamste zaken van de afgelopen 2 weken en voor de rest heb ik nog goede vooruitzichten.! Op het einde van de maand  ga ik met 3 vriendinnen Halloween gaan vieren aan zee en in november zak ik af naar Lima voor Creamfields, een festival dat goed vergelijkbaar is met Tomorrowland in België :)

Country club

cumpleaños Luis Miguel

Voetbalmatch Peru-Paraguay

convivio

En de cultuurverschillen die steeds duidelijker worden....

Dat het er hier in Peru helemaal anders aan toe gaat dan in Belgïe heb ik de afgelopen weken al kunnen ondervinden. Niet alleen de eetgewoonten, mentaliteit en kledinstijl zijn verschillend, maar ook het onderwijs is er eentje van een heel ander kalliber. Vorige week maandag mocht ik –een weekje later dan gepland weliswaar- mijn witte sokken, blauwe rok en oranje boekentas uit de kast halen voor een schooldag die totaal verschillend zou zijn van eentje in Sijo.

Eerst en vooral gaat mijn wekker nu niet meer af om kwart na zeven, maar wel bij de eerste zonnestralen om 6u. Volgens mij is dit  veel te vroeg om al intensieve denkarbeid te verrichten, dus ik heb geluk dat sommige leerkrachten babbelen gelijkstellen aan lesgeven.

Dit jaar ben ik ook vrijgesteld van het fietsen en word ik elke morgen met de taxi naar school gebracht.  In België een taxi nemen om naar school te gaan is enkel iets voor mensen met teveel geld, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld. Het lijkt me overigens ook de veiligste keuze want het verkeer in mijn stad is is echt een grote soep. Hoe sommige chauffeurs aan hun rijbewijs gekomen zijn is me een echt raadsel want in vergelijking met de gemiddelde Peruviaanse autobestuurder  kan zelfs ik goed autorijden. Alhoewel alles er hier redelijk chill aantoe gaat, zijn die Peruviaantjes hier de meest opgefokte en ongeduldige mensen die ik ooit ontmoet heb als het op autorijden aankomt. Hier leren  rijden moet volgens mij echt geen pretje zijn want stilvallen staat gelijk aan een vloek-en tuuuuutserenade van alle achterliggende bestuurders.In tegenstelling tot in Belgïe staat er hier geen enkel verkeersbord teveel (ben in 3 weken nog maar 1 examplaar tegengekomen) en flitspalen moeten ze hier nog uitvinden. Bovendien wordt het verkeer  hier ook opgestropt door de meest merkwaardige dingen. Zo werd de volledige “rijbaan” ingepalmd door een boer die doodleuk eventjes een dode koe van de ene naar de andere kant van de straat aan het vervoeren was, tot grote ergernis  van de andere weggebruikers . Maar goed, ik mag blij zijn dat ik al elke dag veilig op school geraakt ben J

Een beetje oncomfortabel –wat redelijk normaal is als er zo’n 200 leerlingen tegelijk ongegeneerd naar je zitten te gapen- maakte ik mijn entree als de nieuwe leerlinge van collegio ‘San Luis Gonzaga’. Toen mijn klastitularis me had voorgesteld aan mijn ‘opvangklas’ waar ik de komende 2 dagen les mee zou volgen ( mijn echte klas was tot woensdag op eindejaarsreis), werd ik direct bestookt met de onvermijdelijke vragen wie ik was, hoe oud ik was, waar ik vandaan kwam en wat ik hier kwam doen. Ondanks mijn nog steeds zeer gebrekkige kennis van het Spaans, ben ik er toch in geslaagd on netjes op alle vragen te antwoorden  en om hen uit te leggen dat België –zoals sommigen van mijn klasgenoten dachten- niet naast Polen ligt. Gelukkig had ik mijn album mee om mijn klasgenoten de Belgische cultuur te leren kennen, en met het bewonderen van mijn boek was dan ook bijna de hele voormiddag opgevuld.

Mijn eerste schooldag was er dus een waar ik meer geen les heb gehad dan wel. Leerkrachten die doodleuk niet afkomen of gewoon een hallf uur te laat de klas binnenstuiken zijn hier trouwens echt geen uitzondering. Bovendien zijn ze ook beste maatjes met de leerlingen  en vliegen de handshaken, knuffels en kussen hier in het wildeweg rond. Alhoewel babbelen  een van de hoofactiviteiten is op mijn nieuwe school, is er toch nog redelijk wat discipline voor de Zuid-Amerikaanse normen.Net zoals in België is eten tijdens de lessen verboden en Gsm’s en andere electronische aanhangers mogen ook niet. Wat het niveau betreft kan ik zeggen dat ze hier 2 jaartjes achterlopen, maar ik denk dat het niet echt kwaad kan om sommige dingen nog eens grondig op te frissen.

Peruvianen zijn bovendien ook heel vaderlandslievend want elke maandagmorgen wordt hier goed ingezet met een heuse ceremonie met alles erop en eraan. Vanaf 7u15 worden onze stembanden goed getraind , of laten we zeggen die van mijn medeleerlingen aangezien ik nog niet in staat ben om het peruviaanse volkslied mee  te zingen. Na het volkslied wordt de Peruviaanse vlag met veel fierheid omhooggeheven en daarop  volgt –gelovig als ze zijn- het weesgegroet.

Wat wel een voordeel is van de vroege lessen is dat ik vanaf 14u volledig schoolvrij ben en dus alle tijd heb om leuke dingen te doen. Vorige week  ben ik naar ‘Los Pitufos’ gaan kijken, dat zijn de smurfen in het Spaans. Ook hier in Peru is de smurfenkoorts duidelijk toegeslaan want overal hangen er affiches en de smufenfruitsap en smurfenknuffels vliegen als zoete broodjes over de toonbank. Hoewel iedereen hier zeer verrast opkijkt als ik zeg dat de smufen van Belgische makelij zijn, ben ik best wel blij dat ons landje zo toch een beetje naambekendheid heeft verworven.

Na bijna 4 maanden mijn viool onaangeroerd in zijn kist te laten liggen, kon ik het toch niet laten om te informeren of ik hier geen lessen kon nemen. Ik had geluk want tijdens mijn zoektocht liep ik toevallig de vioolleerkracht tegen het lijf en die was bereid  om me de Peruviaanse marineramuziek aan te leren. Dinsdag had ik mijn eerste les en ik kan alleen maar zeggen dat ik superblij ben dat ik mijn hobby –weliswaar in het Spaans- kan voortzetten.

De afgelopen week heb ik ook weer een paar overheerlijke lekkernijen leren kennen uit de Peruviaanse keuken, die mijn poging om niet bij te komen redelijk hard in de war zullen sturen. Vrijdagavond dronk ik tijdens een avondje uit mijn eerste Pisco sour. Pisco is de nationale drank van Peru, en met een beetje eiwit, limoensap en suiker verkrijg je de lekkere cocktail Pisco sour. Dat andere lekkers dat ik de afgelopen week ontdekte zijn chiffles. Chiffles zijn gebakken bananen die me verdacht veel aan zoutchips doen denken... geen wonder dat ik ze zo lekker vind ;P Naast de Pisco sour en chiffles proefde ik ook voor de eerste keer  de heerlijke, typisch Peruviaanse ceviche (rauwe vis die gegaard wordt in limoensap). Njammieeee J

Zaterdag ben ik ook voor de eerste keer een van de Peruviaanse stranden gaan inspecteren...maar wat voor een... Op het eerste zicht zag het er niet zo slecht uit en werden mijn hoge verwachtingen grotendeels ingewilligd. Dat veranderde jammergenoeg op het moment dat ik me –van kop tot teen ingesmeerd- in de zon legde en 2 minuten later helemaal gezandstraald, noodgedwongen een schuilplaats moest zoeken. Mijn plan om een beetje bij te bruinen was buiten het Peruviaanse zeebriesje gerekend en we hebben dan ook collectief besloten dat het de eerste keer en ook de laatste keer was dat we dat strand gingen bezoeken.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal up to date! Tot de volgende :)

School

Siestake tijdens de les

wiskunde

meisjes van mijn klas in ons prachtig uniform

strand

Sechura woestijn

Sechura

Verjaardag van mijn jongste broertje Fabrizzio

Fabi, bezig met zijn favoriete bezigheid: eten

One happy family

Een weekje Peru

De eerste morgen bij de famillie Henostroza werd ik om 6u wakker met 3 kloppen naast mijn hoofdkussen van mijn allerliefste broertje Fabrizzio, die waarschijnlijk wou dat ik optimaal van een lange dag kon genieten! Ondanks zijn poging van 5 minuten om me uit mn bed te sleuren ben ik er gelukkig toch in geslaagd om hem uit mijn kamer te krijgen en nog 2uurtjes verder te slapen.

De eerste dag mocht ik nog een beetje op mijn lauweren rusten want pas dinsdag zou het echte werk beginnen  met mijn eerste Peruviaanse schooldag in “collegio San Luis Gonzaga”. Helaas bleek de volgende morgen dat mijn mama net iets te enthousast was om me naar school te sturen want toen ik in mijn uiterst mooi uniform als enige leerling aan de schoolpoort stond, mocht ik al onmiddellijk huiswaarts keren omdat ik blijkbaar nog een week vakantie had.  In België zou ik 3 meter in de lucht springen van vreugde, maar hier stond een weekje extra vakantie voor mij gelijk aan een week extra thuiszitten en me met –al dan niet nuttige zaken- bezighouden. Nuja goed, achteraf gezien was dat weekje vakantie toch niet zo slecht en heb ik het kunnen opvullen met allerhande leuke activiteiten. Bovendien vond ik het ook niet zo erg dat ik mijn sexy uniform –geruite rok tot aan mijn kniën in de prachtige kleuren zwart, groen en blauw; baggy joggingpak dat 3 km te groot is en zwarte open schoenen waar ik witte kousen in moet dragen- nog een weekje in mijn kast mocht laten hangen. T’is dus een mooi zicht  maar gelukkig loopt iedereen er hier zo bij! J

Toen ik na drie dagen door had dat ze hier twee keer per dag warm eten en bovendien ook nog eens een meid hebben die superlekker kan koken, begon ik te beseffen dat ik toch iets ging moeten doen om niet de ronde vormen van de gemiddelde Peruviaan te krijgen.  In mijn beste Spaans heb ik proberen duidelijk te maken aan mijn gastouders dat ik graag sportte en gelukkig hadden ze de boodschap onmiddellijk begrepen.

Woensdag ging ik volleyballen, maar jammergenoeg ben ik tot de constatatie gekomen dat ik het ook hier nog steeds de meest hatelijke sport ever vind! Alhoewel ik erg mijn best deed om de sportiviteit van de Belgen te promoten, werkte mijn volleyball jammergenoeg niet mee en keerde ik met rode armen en pijnlijke voeten terug naar huis; ik was namelijk niet bestand tegen de brute armkracht van enkele goed gazette medespeelsters haha. De volgende dag mocht ik naar de salsales en hoewel ik- in vergelijking met mijn zeer vlotte salsaleraar – de snelle danspasjes nogal stijfjes uitvoerde, was het toch een leuke ervaring en heb ik besloten om mij helemaal toe te leggen op mijn nieuwe hobby;)

Na al dat gesport vond ik dat ik wel recht had op beloning voor mezelf en voor m’n famillie! Ik kwam dus  op het lumineuse idee om een appelcake te maken en zo te bewijzen dat mijn kookkunsten beter zijn dan mijn volleybalcapaciteiten.  Aaaaand they Loved it, want een half uurtje later was mijn lekkere appelcake al verleden tijd ;p

Vrijdagavond was er de eerste locale meeting van AFS waar ik iedereen die zijn jaar in Piura doet nog eens kon zien. Met z’n allen gingen we tot in de vroege uurtjes het nachtleven van Piura verkennen in de plaatselijke discoteek “Queens” en ik kan je verzekeren dat die Zuid-Amerikanen maar al te goed weten hoe ze een spetterend feestje moeten bouwen!! Als meisje heb je hier trouwens absoluut nie te klagen: je mag gratis binnen, terwijl de jongens 20 sol moeten neertellen en je mag tot 11 uur cocktails bijtanken voor niets. Ongetwijfeld iets wat ze moeten introduceren in België!

Tot slot nog een lijstje van merkwaardige dingen die me zijn opgevallen de afgelopen dagen:

-In sommige auto’s hier zijn er geen pinkers maar maken ze duidelijk welke richting ze willen uitgaan door hun hand door het raam te steken.

-De wasmachine doet maar half z’n werk want als de meid mijn kleren uit die ‘wasmachine’ haalde begon ze alles opnieuw te spoelen en te schrobben in de wasbak. Bovendien kennen ze hier geen strijkijzer en plooien ze mijn kleren ook met de naad naar buiten… -iets waarvan me de logica ook nog ontbreekt-.

-Suzanna, de meid, die hier van maandag tot zaterdag, van 7 u ‘s morgens tot 4 u ‘s namiddags is om alle huiselijke activiteiten te vervullen ,zit nooit met ons aan tafel maar eet altijd zielig alleen in de keuken. Iets waar ik het toch eventjes moeilijk mee had  L

-Een minibusje nemen is ook een hele ervaring. Een betere benaming is eigenlijk een rammelbak waar dubbelzoveel passagiers al zitjes in staan. Als je in het busje stapt zeg je tegen de assistent chauffeur –die bovendien half uit de bus hangt om luidkeels mensen te srokkelen voor een rit-waar e naatoe wil en in rol voor 2 sol brengt die je naar je eindbestemming.

Stilaan begin ik hier dus mijn leven op te bouwen en gewoon te raken aan de –al dan niet- merkwaardige gewoonten van de Peruviaantjes. Hasta la próxima semana!

mijn kamer

badkamer

badkamer

spaans leren

bureau

living

keuken met meid Suzanna

avondeten: rijst omelet en gebakken banaan

middageten: pasta, kip en patatjes

mall @ Piura city

mijn oudste broertje Fransesco

Free bar @ Queens discotheek

going out :)