Een weekje Peru

De eerste morgen bij de famillie Henostroza werd ik om 6u wakker met 3 kloppen naast mijn hoofdkussen van mijn allerliefste broertje Fabrizzio, die waarschijnlijk wou dat ik optimaal van een lange dag kon genieten! Ondanks zijn poging van 5 minuten om me uit mn bed te sleuren ben ik er gelukkig toch in geslaagd om hem uit mijn kamer te krijgen en nog 2uurtjes verder te slapen.

De eerste dag mocht ik nog een beetje op mijn lauweren rusten want pas dinsdag zou het echte werk beginnen  met mijn eerste Peruviaanse schooldag in “collegio San Luis Gonzaga”. Helaas bleek de volgende morgen dat mijn mama net iets te enthousast was om me naar school te sturen want toen ik in mijn uiterst mooi uniform als enige leerling aan de schoolpoort stond, mocht ik al onmiddellijk huiswaarts keren omdat ik blijkbaar nog een week vakantie had.  In België zou ik 3 meter in de lucht springen van vreugde, maar hier stond een weekje extra vakantie voor mij gelijk aan een week extra thuiszitten en me met –al dan niet nuttige zaken- bezighouden. Nuja goed, achteraf gezien was dat weekje vakantie toch niet zo slecht en heb ik het kunnen opvullen met allerhande leuke activiteiten. Bovendien vond ik het ook niet zo erg dat ik mijn sexy uniform –geruite rok tot aan mijn kniën in de prachtige kleuren zwart, groen en blauw; baggy joggingpak dat 3 km te groot is en zwarte open schoenen waar ik witte kousen in moet dragen- nog een weekje in mijn kast mocht laten hangen. T’is dus een mooi zicht  maar gelukkig loopt iedereen er hier zo bij! J

Toen ik na drie dagen door had dat ze hier twee keer per dag warm eten en bovendien ook nog eens een meid hebben die superlekker kan koken, begon ik te beseffen dat ik toch iets ging moeten doen om niet de ronde vormen van de gemiddelde Peruviaan te krijgen.  In mijn beste Spaans heb ik proberen duidelijk te maken aan mijn gastouders dat ik graag sportte en gelukkig hadden ze de boodschap onmiddellijk begrepen.

Woensdag ging ik volleyballen, maar jammergenoeg ben ik tot de constatatie gekomen dat ik het ook hier nog steeds de meest hatelijke sport ever vind! Alhoewel ik erg mijn best deed om de sportiviteit van de Belgen te promoten, werkte mijn volleyball jammergenoeg niet mee en keerde ik met rode armen en pijnlijke voeten terug naar huis; ik was namelijk niet bestand tegen de brute armkracht van enkele goed gazette medespeelsters haha. De volgende dag mocht ik naar de salsales en hoewel ik- in vergelijking met mijn zeer vlotte salsaleraar – de snelle danspasjes nogal stijfjes uitvoerde, was het toch een leuke ervaring en heb ik besloten om mij helemaal toe te leggen op mijn nieuwe hobby;)

Na al dat gesport vond ik dat ik wel recht had op beloning voor mezelf en voor m’n famillie! Ik kwam dus  op het lumineuse idee om een appelcake te maken en zo te bewijzen dat mijn kookkunsten beter zijn dan mijn volleybalcapaciteiten.  Aaaaand they Loved it, want een half uurtje later was mijn lekkere appelcake al verleden tijd ;p

Vrijdagavond was er de eerste locale meeting van AFS waar ik iedereen die zijn jaar in Piura doet nog eens kon zien. Met z’n allen gingen we tot in de vroege uurtjes het nachtleven van Piura verkennen in de plaatselijke discoteek “Queens” en ik kan je verzekeren dat die Zuid-Amerikanen maar al te goed weten hoe ze een spetterend feestje moeten bouwen!! Als meisje heb je hier trouwens absoluut nie te klagen: je mag gratis binnen, terwijl de jongens 20 sol moeten neertellen en je mag tot 11 uur cocktails bijtanken voor niets. Ongetwijfeld iets wat ze moeten introduceren in België!

Tot slot nog een lijstje van merkwaardige dingen die me zijn opgevallen de afgelopen dagen:

-In sommige auto’s hier zijn er geen pinkers maar maken ze duidelijk welke richting ze willen uitgaan door hun hand door het raam te steken.

-De wasmachine doet maar half z’n werk want als de meid mijn kleren uit die ‘wasmachine’ haalde begon ze alles opnieuw te spoelen en te schrobben in de wasbak. Bovendien kennen ze hier geen strijkijzer en plooien ze mijn kleren ook met de naad naar buiten… -iets waarvan me de logica ook nog ontbreekt-.

-Suzanna, de meid, die hier van maandag tot zaterdag, van 7 u ‘s morgens tot 4 u ‘s namiddags is om alle huiselijke activiteiten te vervullen ,zit nooit met ons aan tafel maar eet altijd zielig alleen in de keuken. Iets waar ik het toch eventjes moeilijk mee had  L

-Een minibusje nemen is ook een hele ervaring. Een betere benaming is eigenlijk een rammelbak waar dubbelzoveel passagiers al zitjes in staan. Als je in het busje stapt zeg je tegen de assistent chauffeur –die bovendien half uit de bus hangt om luidkeels mensen te srokkelen voor een rit-waar e naatoe wil en in rol voor 2 sol brengt die je naar je eindbestemming.

Stilaan begin ik hier dus mijn leven op te bouwen en gewoon te raken aan de –al dan niet- merkwaardige gewoonten van de Peruviaantjes. Hasta la próxima semana!

mijn kamer

badkamer

badkamer

spaans leren

bureau

living

keuken met meid Suzanna

avondeten: rijst omelet en gebakken banaan

middageten: pasta, kip en patatjes

mall @ Piura city

mijn oudste broertje Fransesco

Free bar @ Queens discotheek

going out :)