En de cultuurverschillen die steeds duidelijker worden....

Dat het er hier in Peru helemaal anders aan toe gaat dan in Belgïe heb ik de afgelopen weken al kunnen ondervinden. Niet alleen de eetgewoonten, mentaliteit en kledinstijl zijn verschillend, maar ook het onderwijs is er eentje van een heel ander kalliber. Vorige week maandag mocht ik –een weekje later dan gepland weliswaar- mijn witte sokken, blauwe rok en oranje boekentas uit de kast halen voor een schooldag die totaal verschillend zou zijn van eentje in Sijo.

Eerst en vooral gaat mijn wekker nu niet meer af om kwart na zeven, maar wel bij de eerste zonnestralen om 6u. Volgens mij is dit  veel te vroeg om al intensieve denkarbeid te verrichten, dus ik heb geluk dat sommige leerkrachten babbelen gelijkstellen aan lesgeven.

Dit jaar ben ik ook vrijgesteld van het fietsen en word ik elke morgen met de taxi naar school gebracht.  In België een taxi nemen om naar school te gaan is enkel iets voor mensen met teveel geld, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld. Het lijkt me overigens ook de veiligste keuze want het verkeer in mijn stad is is echt een grote soep. Hoe sommige chauffeurs aan hun rijbewijs gekomen zijn is me een echt raadsel want in vergelijking met de gemiddelde Peruviaanse autobestuurder  kan zelfs ik goed autorijden. Alhoewel alles er hier redelijk chill aantoe gaat, zijn die Peruviaantjes hier de meest opgefokte en ongeduldige mensen die ik ooit ontmoet heb als het op autorijden aankomt. Hier leren  rijden moet volgens mij echt geen pretje zijn want stilvallen staat gelijk aan een vloek-en tuuuuutserenade van alle achterliggende bestuurders.In tegenstelling tot in Belgïe staat er hier geen enkel verkeersbord teveel (ben in 3 weken nog maar 1 examplaar tegengekomen) en flitspalen moeten ze hier nog uitvinden. Bovendien wordt het verkeer  hier ook opgestropt door de meest merkwaardige dingen. Zo werd de volledige “rijbaan” ingepalmd door een boer die doodleuk eventjes een dode koe van de ene naar de andere kant van de straat aan het vervoeren was, tot grote ergernis  van de andere weggebruikers . Maar goed, ik mag blij zijn dat ik al elke dag veilig op school geraakt ben J

Een beetje oncomfortabel –wat redelijk normaal is als er zo’n 200 leerlingen tegelijk ongegeneerd naar je zitten te gapen- maakte ik mijn entree als de nieuwe leerlinge van collegio ‘San Luis Gonzaga’. Toen mijn klastitularis me had voorgesteld aan mijn ‘opvangklas’ waar ik de komende 2 dagen les mee zou volgen ( mijn echte klas was tot woensdag op eindejaarsreis), werd ik direct bestookt met de onvermijdelijke vragen wie ik was, hoe oud ik was, waar ik vandaan kwam en wat ik hier kwam doen. Ondanks mijn nog steeds zeer gebrekkige kennis van het Spaans, ben ik er toch in geslaagd on netjes op alle vragen te antwoorden  en om hen uit te leggen dat België –zoals sommigen van mijn klasgenoten dachten- niet naast Polen ligt. Gelukkig had ik mijn album mee om mijn klasgenoten de Belgische cultuur te leren kennen, en met het bewonderen van mijn boek was dan ook bijna de hele voormiddag opgevuld.

Mijn eerste schooldag was er dus een waar ik meer geen les heb gehad dan wel. Leerkrachten die doodleuk niet afkomen of gewoon een hallf uur te laat de klas binnenstuiken zijn hier trouwens echt geen uitzondering. Bovendien zijn ze ook beste maatjes met de leerlingen  en vliegen de handshaken, knuffels en kussen hier in het wildeweg rond. Alhoewel babbelen  een van de hoofactiviteiten is op mijn nieuwe school, is er toch nog redelijk wat discipline voor de Zuid-Amerikaanse normen.Net zoals in België is eten tijdens de lessen verboden en Gsm’s en andere electronische aanhangers mogen ook niet. Wat het niveau betreft kan ik zeggen dat ze hier 2 jaartjes achterlopen, maar ik denk dat het niet echt kwaad kan om sommige dingen nog eens grondig op te frissen.

Peruvianen zijn bovendien ook heel vaderlandslievend want elke maandagmorgen wordt hier goed ingezet met een heuse ceremonie met alles erop en eraan. Vanaf 7u15 worden onze stembanden goed getraind , of laten we zeggen die van mijn medeleerlingen aangezien ik nog niet in staat ben om het peruviaanse volkslied mee  te zingen. Na het volkslied wordt de Peruviaanse vlag met veel fierheid omhooggeheven en daarop  volgt –gelovig als ze zijn- het weesgegroet.

Wat wel een voordeel is van de vroege lessen is dat ik vanaf 14u volledig schoolvrij ben en dus alle tijd heb om leuke dingen te doen. Vorige week  ben ik naar ‘Los Pitufos’ gaan kijken, dat zijn de smurfen in het Spaans. Ook hier in Peru is de smurfenkoorts duidelijk toegeslaan want overal hangen er affiches en de smufenfruitsap en smurfenknuffels vliegen als zoete broodjes over de toonbank. Hoewel iedereen hier zeer verrast opkijkt als ik zeg dat de smufen van Belgische makelij zijn, ben ik best wel blij dat ons landje zo toch een beetje naambekendheid heeft verworven.

Na bijna 4 maanden mijn viool onaangeroerd in zijn kist te laten liggen, kon ik het toch niet laten om te informeren of ik hier geen lessen kon nemen. Ik had geluk want tijdens mijn zoektocht liep ik toevallig de vioolleerkracht tegen het lijf en die was bereid  om me de Peruviaanse marineramuziek aan te leren. Dinsdag had ik mijn eerste les en ik kan alleen maar zeggen dat ik superblij ben dat ik mijn hobby –weliswaar in het Spaans- kan voortzetten.

De afgelopen week heb ik ook weer een paar overheerlijke lekkernijen leren kennen uit de Peruviaanse keuken, die mijn poging om niet bij te komen redelijk hard in de war zullen sturen. Vrijdagavond dronk ik tijdens een avondje uit mijn eerste Pisco sour. Pisco is de nationale drank van Peru, en met een beetje eiwit, limoensap en suiker verkrijg je de lekkere cocktail Pisco sour. Dat andere lekkers dat ik de afgelopen week ontdekte zijn chiffles. Chiffles zijn gebakken bananen die me verdacht veel aan zoutchips doen denken... geen wonder dat ik ze zo lekker vind ;P Naast de Pisco sour en chiffles proefde ik ook voor de eerste keer  de heerlijke, typisch Peruviaanse ceviche (rauwe vis die gegaard wordt in limoensap). Njammieeee J

Zaterdag ben ik ook voor de eerste keer een van de Peruviaanse stranden gaan inspecteren...maar wat voor een... Op het eerste zicht zag het er niet zo slecht uit en werden mijn hoge verwachtingen grotendeels ingewilligd. Dat veranderde jammergenoeg op het moment dat ik me –van kop tot teen ingesmeerd- in de zon legde en 2 minuten later helemaal gezandstraald, noodgedwongen een schuilplaats moest zoeken. Mijn plan om een beetje bij te bruinen was buiten het Peruviaanse zeebriesje gerekend en we hebben dan ook collectief besloten dat het de eerste keer en ook de laatste keer was dat we dat strand gingen bezoeken.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal up to date! Tot de volgende :)

School

Siestake tijdens de les

wiskunde

meisjes van mijn klas in ons prachtig uniform

strand

Sechura woestijn

Sechura

Verjaardag van mijn jongste broertje Fabrizzio

Fabi, bezig met zijn favoriete bezigheid: eten

One happy family

Een weekje Peru

De eerste morgen bij de famillie Henostroza werd ik om 6u wakker met 3 kloppen naast mijn hoofdkussen van mijn allerliefste broertje Fabrizzio, die waarschijnlijk wou dat ik optimaal van een lange dag kon genieten! Ondanks zijn poging van 5 minuten om me uit mn bed te sleuren ben ik er gelukkig toch in geslaagd om hem uit mijn kamer te krijgen en nog 2uurtjes verder te slapen.

De eerste dag mocht ik nog een beetje op mijn lauweren rusten want pas dinsdag zou het echte werk beginnen  met mijn eerste Peruviaanse schooldag in “collegio San Luis Gonzaga”. Helaas bleek de volgende morgen dat mijn mama net iets te enthousast was om me naar school te sturen want toen ik in mijn uiterst mooi uniform als enige leerling aan de schoolpoort stond, mocht ik al onmiddellijk huiswaarts keren omdat ik blijkbaar nog een week vakantie had.  In België zou ik 3 meter in de lucht springen van vreugde, maar hier stond een weekje extra vakantie voor mij gelijk aan een week extra thuiszitten en me met –al dan niet nuttige zaken- bezighouden. Nuja goed, achteraf gezien was dat weekje vakantie toch niet zo slecht en heb ik het kunnen opvullen met allerhande leuke activiteiten. Bovendien vond ik het ook niet zo erg dat ik mijn sexy uniform –geruite rok tot aan mijn kniën in de prachtige kleuren zwart, groen en blauw; baggy joggingpak dat 3 km te groot is en zwarte open schoenen waar ik witte kousen in moet dragen- nog een weekje in mijn kast mocht laten hangen. T’is dus een mooi zicht  maar gelukkig loopt iedereen er hier zo bij! J

Toen ik na drie dagen door had dat ze hier twee keer per dag warm eten en bovendien ook nog eens een meid hebben die superlekker kan koken, begon ik te beseffen dat ik toch iets ging moeten doen om niet de ronde vormen van de gemiddelde Peruviaan te krijgen.  In mijn beste Spaans heb ik proberen duidelijk te maken aan mijn gastouders dat ik graag sportte en gelukkig hadden ze de boodschap onmiddellijk begrepen.

Woensdag ging ik volleyballen, maar jammergenoeg ben ik tot de constatatie gekomen dat ik het ook hier nog steeds de meest hatelijke sport ever vind! Alhoewel ik erg mijn best deed om de sportiviteit van de Belgen te promoten, werkte mijn volleyball jammergenoeg niet mee en keerde ik met rode armen en pijnlijke voeten terug naar huis; ik was namelijk niet bestand tegen de brute armkracht van enkele goed gazette medespeelsters haha. De volgende dag mocht ik naar de salsales en hoewel ik- in vergelijking met mijn zeer vlotte salsaleraar – de snelle danspasjes nogal stijfjes uitvoerde, was het toch een leuke ervaring en heb ik besloten om mij helemaal toe te leggen op mijn nieuwe hobby;)

Na al dat gesport vond ik dat ik wel recht had op beloning voor mezelf en voor m’n famillie! Ik kwam dus  op het lumineuse idee om een appelcake te maken en zo te bewijzen dat mijn kookkunsten beter zijn dan mijn volleybalcapaciteiten.  Aaaaand they Loved it, want een half uurtje later was mijn lekkere appelcake al verleden tijd ;p

Vrijdagavond was er de eerste locale meeting van AFS waar ik iedereen die zijn jaar in Piura doet nog eens kon zien. Met z’n allen gingen we tot in de vroege uurtjes het nachtleven van Piura verkennen in de plaatselijke discoteek “Queens” en ik kan je verzekeren dat die Zuid-Amerikanen maar al te goed weten hoe ze een spetterend feestje moeten bouwen!! Als meisje heb je hier trouwens absoluut nie te klagen: je mag gratis binnen, terwijl de jongens 20 sol moeten neertellen en je mag tot 11 uur cocktails bijtanken voor niets. Ongetwijfeld iets wat ze moeten introduceren in België!

Tot slot nog een lijstje van merkwaardige dingen die me zijn opgevallen de afgelopen dagen:

-In sommige auto’s hier zijn er geen pinkers maar maken ze duidelijk welke richting ze willen uitgaan door hun hand door het raam te steken.

-De wasmachine doet maar half z’n werk want als de meid mijn kleren uit die ‘wasmachine’ haalde begon ze alles opnieuw te spoelen en te schrobben in de wasbak. Bovendien kennen ze hier geen strijkijzer en plooien ze mijn kleren ook met de naad naar buiten… -iets waarvan me de logica ook nog ontbreekt-.

-Suzanna, de meid, die hier van maandag tot zaterdag, van 7 u ‘s morgens tot 4 u ‘s namiddags is om alle huiselijke activiteiten te vervullen ,zit nooit met ons aan tafel maar eet altijd zielig alleen in de keuken. Iets waar ik het toch eventjes moeilijk mee had  L

-Een minibusje nemen is ook een hele ervaring. Een betere benaming is eigenlijk een rammelbak waar dubbelzoveel passagiers al zitjes in staan. Als je in het busje stapt zeg je tegen de assistent chauffeur –die bovendien half uit de bus hangt om luidkeels mensen te srokkelen voor een rit-waar e naatoe wil en in rol voor 2 sol brengt die je naar je eindbestemming.

Stilaan begin ik hier dus mijn leven op te bouwen en gewoon te raken aan de –al dan niet- merkwaardige gewoonten van de Peruviaantjes. Hasta la próxima semana!

mijn kamer

badkamer

badkamer

spaans leren

bureau

living

keuken met meid Suzanna

avondeten: rijst omelet en gebakken banaan

middageten: pasta, kip en patatjes

mall @ Piura city

mijn oudste broertje Fransesco

Free bar @ Queens discotheek

going out :)

De eerste dagen van mijn "nieuw" leven

Busreis Lima airport-hotel

AFS België

 

Hooggebergte van Lima uit het vliegtuig

AFS Peru

Ons hotel @ Lima

Hotel @ Lima

AFS Piura

Op donderdag 8 september om 3 uur ‘s nachts ging mijn wekker na 3u slapen onverbiddelijk af. Gelukkig was het deze keer niet zo moeilijk om uit mijn bedje te kruipen want vandaag zou de start zijn van een groot avontuur! Rond kwart voor 4 verlieten we Knokke en om 10 na 5 arriveerden we in Zaventem, waar alle andere AFS`ers met ongetwijfeld evenveel ongeduld zaten te wachten om te vertrekken. Na het inchecken kregen we nog 3 kwartier om afscheid te nemen en om half 7 gingen we met onze taltijke groep van 25 door de douane. Vanaf nu moesten  we zelf onze plan trekken.

In tegenstellig tot mijn drie prive zitjes die ik  had van Brussel naar Madrid –waar ik languit kon liggen en mijn slaap van de afgelopen nacht kon inhalen- moest ik het tijdens de 12 uur durende vlucht van Madrid naar Lima jammergenoeg stellen met een enkel zitje (je kan niet altijd geluk hebben he :P).

Omsteeks 17u 45 plaatselijke tijd kwamen we samen met onze Duitse mede-Afs’ers aan in Lima, waar  we werden opgewacht door 2 Peruviaanse begeleiders, die heel vreugdevol met een plakaat “AFS  Peru” zwaaiden. Dan was het tijd voor de meest hillarisch busrit ooit. We waren nog geen uur in Peru en we maakten al direct kennis met de onbezonnen mentaliteit van daar .We moesten er nameijk in slagen om met ongeveer 50 studenten  in een bus van maximum 40 man te geraken. Hierbij kwam ook nog eens dat er maximum20 koffers in de bagageruimte van dat busje gingen waardoor we de koffers –zonder overdrijven- moesten opstapelen tot aan het plafond van ons veel te klein vervoermiddel. Erg comfortabel was het natuurlijk niet, maar iedereen legde zich neer bij het feit dat het toch maar een uurtje geïsoleerd tussen de koffers zitten was. Jammergenoeg zijn Peruvianen niet alleen slecht in het inschatten hoeveel mensen je in een bus kan proppen, maar ook in het inschatten van tijd, want onze helse busrit duurde maar liefst drie uur! Tot ieders verbazing kwamen we na een lange reis van 24u uiteindelijk toch veilig aan in ons hotel.

De volgende morgen startte  om 8u met een IJSKOUDE – want mijn kamergenoten en ik waren zo snugger geweest om de zekering niet aan te steken- douche. Veel hebben we de dag na onze aankomst niet uitgestoken en ik heb zo de indruk dat chillen en siesta hier ook worden  meegerekend als activiteiten :P. Meer dan een beetje zwemmen, jungle speed spelen en luisteren naar wat uitleg i.v.m. ons visum en andere papieren hebben we die dag niet uitgestoken. Om half 9 kroop ik –ondanks een hele dag chillen- doodmoe in mijn bed…

De volgende morgen werden we in de douche niet wakker door het koude water, maar wel door de elektrische schokken bij het aanraken van de doucheknop. Koude douche of niet, dat maakte voor mij niet uit want vandaag zou ik ei-de-lijk naar mijn gastgezin gaan in Piura waar ik de komende 10 maanden zal verblijven. Omstreeks 2u vertrokken we richting Lima en het beloofde weer een typisch Peruviaanse busrit te worden. Na nog geen 20 minuten ondeweg te zijn werden we verrast door een superluide knal dat een klapband bleek te zijn. Stoppen was blijkbaar niet nodig want anders zouden we te laat komen voor onze volgende bus. En ik die dacht dat te laat komen in Zuid-Amerika eerder een regel was dan een uitzondering! Ook deze keer kwamen we er gelukkig allemaal zonder kleerscheuren vanaf :p. Eens we de mensen die naar Puno en Cjamarca moesten, hadden afgedropt aan hun bus, reden wij verder Lima in, om onze laatste uren daar door te brengen in een leuk jeugdhotel! Om 18u vertrokken we met de bus richting Piura. De busrit zou 15u duren maar die was gelukkig zo voorbij omdat ik er er minstens 12 van geslapen heb.

Om 9u ’s morgens arriveerde onze superdeluxe bus eindelijk op onze eindbestemming in Piura, waar mijn leuke gezin me met veel ongeduld stond op te wachten.  Eenmaal thuis ben ik dan maar onmiddellijk begonnen met het uitpakken van mijn spullen. Mijn kleren mocht ik van mijn kleine broer Fabrizzio  zelf uitladen, het eten dat ik mee had (chips en chocolade) belandde –heel subtiel en dus zonder dat ik ook maar enig vermoeden had- in zijn buikje (lees: buik; want hij is echt extreem dik haha). Na een douche kon ik beginnen smullen aan mijn eerste Peruviaanse maaltijd. Op het menu stond rijst – iets wat ze hier elke dag eten-, een stukje vlees van een soort lama –wel lekker, maar veeeel te zout- , en een soort bananenpuree. Om te drinken was er chicha (typisch Peruviaans maïsdrankje) en Inka cola (de variant van Coca-cola hier in Peru, dat fluogeel is en naar bubblegum smaakt). ’ s Avonds zijn we gaan eten in een Chinees restaurant (in Peru is dat Chifa genaamd) waar we met 5 personen gegeten en gedronken hebben voor 50 soles (=12 euro!). Ik kon m’n ogen niet geloven! Als afsluiter van de dag reden we nog eventjes naar slinternieuwe mall die z’on 10 km van mijn huis ligt. Wie denkt dat ze hier niets hebben is goed fout want er is een Mcdo, Pizza Hut, Starbucks en Mango! Juuuuuj :D

Wat mij voor de rest is opgevallen in mijn gezin is dat ze hier extreem veel van outfit veranderen. Mijn kleinste broertje Fabrizzio droeg vandaag maarliefst 4 verschillende T-shirts en 3 broeken. Op de 2^de plaats stond mijn mama met 3 T-shirts en 2 broeken en mijn papa en Francesco (mijn oudste broertje) slaagden er allebei in om 2 keer van outfit te switchen. Ocharme de meid  L

Mijn eerste dagen in Peru zijn dus supergoed verlopen en dit ondanks mijn zeer bescheiden kennis van Spaans. Niemand in mijn gezin Spreekt Engels dus mijn woordenboek is momenteel nog mijn beste vriend. Ik vind het hier echt superleuk en ben heel content dat ik in zo’n goed gezin ben terechtgekomen!!!

Ps: het weer is ook niet onbelangrijk natuurlijk! Laten we zeggen dat ik met  27 graden best wel kan leven :D

De laatste loodjes...

Morgen is het zover! De dag waar ik zolang naar heb uitgekeken staat nu recht voor de deur. De koffers zijn bijna gepakt en we (mijn mama en ik) rushen nog naar alle kanten om alles in gereedheid te brengen voor morgen. De afgelopen weken waren nogal hektisch. Op 22 augustus werd ons gezin van 3 personen uitgebreid naar 4 met mijn Argentijnse gastbroer van zestien, die de exotische naam "Juan Andres Bessega" draagt. De dag na zijn aankomst moest deze brave jongen al op scholenbezoek en stond hij voor de aartsmoeilijke beslissing om er -volgens hem- de beste uit te kiezen. Na twee slapeloze nachten viel de beslissing uiteindelijk toch op de sportschool in Brugge (VHSI) waar hij elke dag met de trein naartoe moet. Geen probleem voor mijn broer, want een veel gehoorde uitspraak van hem is "I like the train". Hetzelfde geldt voor de regen.Hoelang hij nog gaat volhouden om uitgerekend deze twee hatelijke dingen te 'liken' is mij een raadsel. Lang zal dit volgens mij in ieder geval niet meer duren:). Nog geen zes dagen na zijn aankomst in België was het groot feest met een party om U tegen te zeggen. We hadden dan ook redenen genoeg om te feesten: verwelkoming van Juan, afscheid voor mezelf en mijn 18e verjaardag! Eigenlijk heb ik amper de tijd gehad om er bij stil te staan wat me het komende jaar allemaal te wachten staat. 't Was een zomer met een volgeboekte agenda, maar absoluut een zomer om nooit meer te vergeten! Heel wat mensen hebben hiertoe hun steentje bijgedragen, maar vooral het vermelden waard zijn toch wel: Nicolas; die mij een paar uiterst liefdevolle maanden heeft bezorgd. Florence, Jakobe, Margaux en Sofie die ook na dit jaar nog steeds mijn beste vriendinnen zullen zijn en last but not least: mijn mama en papa die mij deze fantastische kans willen geven!!! Het spreekt natuurlijk voor zich dat mijn lijstje allesbehalve compleet is want ik zal jullie allemaal ongelooflijk hard missen! Tot zover mijn laaste blogbericht op Belgische bodem! Op naar Peru :)